Anneke

Ik bevestig mijn fiets aan het daartoe bestemde rek voor de ingang van de bibliotheek. Een paar meter verderop staan een jongen en meisje, rond de vijftien. Ze praten luid.
‘Nou, wat doe je, ga je nog mee,’ vraagt de knul tussen twee hijsen aan zijn sigaret.
‘Ja doei, als ik meega loop ik zo een soa op,’ zegt het meisje.
Ik spits mijn oren en morrel langer dan nodig aan mijn fietsslot.
‘Moe je maar zelf weten,’ bromt het joch, waarop het meisje dom grinnikt.
Ik kan niet eeuwig doorgaan met morrelen aan mijn slot - goed afluisteren is weten wanneer te stoppen. Met tegenzin stap ik daarom de bieb binnen en zie nog net hoe de jongen zijn smeulende peuk geroutineerd met middelvinger en duim wegtikt tussen de gestalde fietsen. Binnen, langs de boeken lopend, zie ik mezelf als veertien-, vijftienjarige. Ik zie hoe ik tijdens een schoolfuif voor het eerst een meisje ten dans vroeg. Anneke Akkermans, ze droeg een vlinderbril. Mijn kaken waren verlijmd, er zat Brinta in mijn knieën, mijn blaas stond op knappen, m’n deo bezweek en mijn puisten barstten simultaan uit. Maar voor een soa had ik geen angst.