Waarom dat sentiment ineens terugkwam is simpel: ik wàs er weer, na dik een halve eeuw. Ik was weer op dezelfde locatie, in dezelfde accommodatie. Het gebouw – een 19e eeuwse boerderij – was omgetoverd tot pannenkoekenrestaurant. Maar het uitzicht, de splendid isolation, alles leek onaangetast. God, wat was het tof tijdens dat schoolkamp: spoorzoekertje, bonte avond, kampvuur, sparrengeur, overspannen leraren, gestoei op de slaapzalen, gedoe met de meiden - er ontlook veel. Alles daarna in mijn leven zou een slap aftreksel blijken van die paar hemelse dagen in 1962, in die onzalige bossen nabij Rheden. Nee, het had gewoon nooit 1963 moeten worden. En dat heeft weinig te maken met de moord op Kennedy, hoewel die gebeurtenis voor veel babyboomers een eerste kennismaking was met de écht onzalige wereld.
dinsdag 3 november 2015
Onzalig
Daar was het weer,
dat gevoel tijdens mijn eerste schoolkamp. De spanning en de
opwinding - voor het eerst een paar dagen van huis. We waren 13 of 14. Onze Haagse klas
was ondergebracht in een eenvoudige groepsaccommodatie middenin de Onzalige Bossen
(ja, zo heet dat daar) vlakbij De Steeg dat weer vlakbij Rheden ligt. Een jongensslaapzaal; een
meidenslaapzaal; de leraren er tussenin. Niet leuk: verplicht afwassen
en je bed opmaken. Hartstikke leuk: al het andere.
Waarom dat sentiment ineens terugkwam is simpel: ik wàs er weer, na dik een halve eeuw. Ik was weer op dezelfde locatie, in dezelfde accommodatie. Het gebouw – een 19e eeuwse boerderij – was omgetoverd tot pannenkoekenrestaurant. Maar het uitzicht, de splendid isolation, alles leek onaangetast. God, wat was het tof tijdens dat schoolkamp: spoorzoekertje, bonte avond, kampvuur, sparrengeur, overspannen leraren, gestoei op de slaapzalen, gedoe met de meiden - er ontlook veel. Alles daarna in mijn leven zou een slap aftreksel blijken van die paar hemelse dagen in 1962, in die onzalige bossen nabij Rheden. Nee, het had gewoon nooit 1963 moeten worden. En dat heeft weinig te maken met de moord op Kennedy, hoewel die gebeurtenis voor veel babyboomers een eerste kennismaking was met de écht onzalige wereld.
Waarom dat sentiment ineens terugkwam is simpel: ik wàs er weer, na dik een halve eeuw. Ik was weer op dezelfde locatie, in dezelfde accommodatie. Het gebouw – een 19e eeuwse boerderij – was omgetoverd tot pannenkoekenrestaurant. Maar het uitzicht, de splendid isolation, alles leek onaangetast. God, wat was het tof tijdens dat schoolkamp: spoorzoekertje, bonte avond, kampvuur, sparrengeur, overspannen leraren, gestoei op de slaapzalen, gedoe met de meiden - er ontlook veel. Alles daarna in mijn leven zou een slap aftreksel blijken van die paar hemelse dagen in 1962, in die onzalige bossen nabij Rheden. Nee, het had gewoon nooit 1963 moeten worden. En dat heeft weinig te maken met de moord op Kennedy, hoewel die gebeurtenis voor veel babyboomers een eerste kennismaking was met de écht onzalige wereld.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten