Troostrijk

Je hoort wel eens dat bij begrafenissen en crematies het weer spontaan veranderde tijdens het definitieve afscheid. Of dit echt iets betekende is onzeker, ons land kent immers een wisselvallig weerbeeld. Maar zo’n plotse verandering gaf de nabestaanden vaak wel de nodige praat- of denkstof.
Bij strandpaal 32 - iets ten noorden van Bergen aan Zee - hebben we ons verzameld. We zijn met z’n twaalven. Nou ja, eigenlijk met zijn elven, want één van ons is dood. Hij bevindt zich in een kartonnen koker die tot vandaag als tijdelijke urn dienst deed.
We lopen naar de vloedlijn. Drie snel in zwemkleding gestoken vrijwilligers - de meest dapperen onder ons, want het is ver in oktober, het regent in waaiers, de wind is krachtig en de gevoelstemperatuur hooguit 7 graden - dragen de koker naar dieper water, tot zowat borsthoogte. Terwijl zij daar de as in de golven strooien, werpen de achterblijvers vanaf het strand rode rozen in de zich opdringende schuimkraag van de Noordzee.
Als geregisseerd.
Wanneer de drie badgasten - nu voorzien van blauwe lippen - weer zijn teruggekeerd van hun geslaagde maar bitterkoude missie, zich snel hebben afgedroogd en iets warms aangetrokken, staan we tezamen - min één - naar de grauwe maar o zo troostrijke zee te kijken. En verdomd, de massieve bewolking wijkt en we zien iets van zon.