Aleppo

Natuurlijk had ik hem al vaker op beeld gezien en ook erover gehoord, maar zoiets wil je uiteindelijk toch in het echt aanschouwen. Dus toog ik op een frisse dag naar Rotterdam om de Markthal te bewonderen. Hij viel niet tegen, ziet er fraai, ja zelfs spectaculair uit. De etenswaren – alles draait hier om lekker – liggen aantrekkelijk uitgestald en overal word je uitgenodigd aan te schuiven. Dat laatste wèl tegen een pittige prijs. Het is erg overdadig, kleurrijk en aantrekkelijk. En aangezien ik rammelde van de honger (‘Trek’ zeggen bejaarden, ‘honger had je in de oorlog.’) ging ik ietwat gejaagd op zoek naar…, ja naar wat eigenlijk? Er was immers zo veel dat de keuzestress toenam en uiteindelijk het zweet me uitbrak. Daarbij kwam dat het lunchtijd was en dat tout Rotjeknor op zoek leek naar een vrij plekje in deze vreetkathedraal. Drukte alom dus. Alles kwam daardoor op me af: de massa, de intimiderende overkapping, het gegons, de gerechten. Een clusterbombardement op de zintuigen was het; mijn kop werd Aleppo. De honger ging over in benauwdheid. In up-tempo zigzagde ik daarop de hal uit en de Subway in, die zich aan de andere zijde van het Blaakplein bevindt. Ik bestelde er een broodje (on)gezond, ging zitten bij het raam en keek al kauwend naar de Markthal aan de overkant. Zo, van een afstand, beviel-ie me nog het best.