Geloel

Wie dit blog een beetje volgt, weet dat ik bovenmatig geïnteresseerd ben in de Eerste Wereldoorlog. Vooral de schuldvraag is intrigerend. We weten allemaal dat na afloop Duitsland als grote boosdoener werd bestempeld, en dan vooral de vermaledijde keizer die immers verantwoordelijk werd geacht. Of dat terecht was is zeer de vraag, maar de verliezers - vooral de Duitse burgers - moesten ongemeen zwaar boeten. En zoals bekend leidde dát tot de Nazibeweging. Ik bedoel maar.
Om strafvervolging te voorkomen, pakte keizer Wilhelm II (1859-1941) direct na het zwijgen der kanonnen zijn biezen. Hij sjeesde naar het neutrale Nederland waar hij asiel verkreeg en zijn verdere leven zou slijten op een landgoed in Doorn. Alhier ging de gevallen keizer, wellicht uit frustratie en ook omdat sportscholen nog moesten worden uitgevonden, over tot het dagelijks omzagen van bomen, dit ondanks zijn aangeboren fysieke handicap: een onvolgroeide kromme linkerarm. Altijd gezellig, zulke weetjes.
Volgens zijn tegenstanders (met name de Engelsen zetten abjecte haatcampagnes tegen de keizer op) blonk Wilhelm II uit in duivelse lusten en agressiviteit en was hij gek op uniformen en tromgeroffel. Maar er liggen net zoveel bewijzen dat hij politiek intelligent was en vooral voorzichtiger en vredelievender dan veel van zijn Franse, Russische en Britse opponenten. Het fijne is dat daarover nog steeds sappig wordt getwist tussen allerlei hedendaagse historici. Mede daardoor zijn over dit onderwerp hele bibliotheken volgeschreven. Met groot gemak zou je er een 24/7-hobby aan over kunnen houden. Nou ja, zo ver gaat mijn interesse ook weer niet. Maar dankzij mijn Germaanse Wurzeln moet ik er soms hoognodig iets over kwijt. Entschuldigung voor mijn geloel.

Een (niet zo) willekeurig graf op begraafplaats Fricourt bij de Somme, Noord-Frankrijk.
Hier liggen pakweg 12.000 Duitse soldaten in massagraven. Maar zo'n 5000 mannen hadden meer geluk:
zij liggen solo of in een zogenaamd duograf, zoals de twee mazzelaars op deze foto.