Apenrots

Op mijn dienblad bevinden zich een panini parmaham en een mok tandoorisoep. Daarmee schuifel ik naar de kassa en reken af. Vervolgens neem ik plaats in een hoekje van het zelfbedieningsrestaurant. Tijdens mijn lunch observeer ik de clientèle van deze eetgelegenheid zoals Frans de Waal, de beroemde apenonderzoeker, dat zou doen bij een troep bavianen.
De restaurantbezoekers zijn vrijwel allemaal gehuld in het wit. Ik bivakkeer vandaag namelijk in het Gelre Ziekenhuis te Zutphen. Om mij heen zit medisch en ander ziekenhuispersoneel. De amateur-antropoloog in mij detecteert verschillen tussen de diverse disciplines. Aan de periferie van de eetzaal zit voornamelijk ondersteunend personeel: verzorgers, medewerkers bij de techniek of administratie, vaak met hun mobieltjes in de aanslag. Iets meer verspreid zitten de verpleegkundigen te lunchen en in het hart van de zaal bevinden zich kleine clusters medisch specialisten. Vanwege al dat witte textiel zijn de laatsten nauwelijks te onderscheiden van de anderen, maar het zit ‘m in de details. Veel artsen laten een deel van hun stethoscoop quasi nonchalant uit hun zak bengelen, zo geraffineerd. En soms piept er boven hun witte jaskraag een overhemd met stropdas, ook al zo kien. Bij vrouwelijke artsen zie ik vooral een flair van sportieve chique, wat ik, geheel terzijde, best aantrekkelijk vind. Wat me met name opvalt is dat deze medici zo geanimeerd met elkaar converseren, wellicht over een bepaalde casus, een buitenlands congres, een golfvakantie of de aanschaf van een nieuwe Range Rover. Vanaf de zijlijn proef ik bij hen vooral een zweem van verhevenheid, iets wat je ook aan kunt treffen in een officiersmess of de pilotenlounge op Schiphol. De eerder genoemde Frans de Waal zou in de eetzaal van het Gelre Ziekenhuis te Zutphen dan ook zijn hart ophalen. Denk aan al die alfamannetjes en -vrouwtjes die hoog op rots plaatsnemen. Bavianen dus, soort van.