Philip Seymour Hoffman en Christopher Walken behoren tot
mijn favoriete acteurs. Het was dan ook een traktatie toen ik deze kanonnen onlangs samen zag schitteren in
A Late Quartet uit 2012. Wat een fijne film is dat! Hoffman en Walken maken – samen met Catherine Keener en Mark Ivanir die ook al
zo prachtig acteren – deel uit van een succesvol strijkkwartet. Maar dan ineens
gaat het mis: bij de oudste van het viertal, cellist Peter vertolkt door Walken,
wordt de diagnose Parkinson vastgesteld. Met zijn aftakeling in het vooruitzicht, ontstaan haarscheurtjes in het kwartet die vervolgens uitgroeien tot etterende zweren. De
symbiose van deze vier perfecte musici lijkt naar de gallemiezen door allerlei
intermenselijke en relationele erupties. Gevolg daarvan is dat ze het magistrale, maar zeer moeilijk uit te voeren Opus 131 van Beethoven nauwelijks
nog tot een goed einde kunnen brengen. Hoe dat afloopt vertel ik niet.
Ofschoon de film soms een tikkie ontspoort vanwege Amerikaanse
filmwetten, is A Late Quartet a must see
voor liefhebbers van klassieke muziek én van een aantal geweldige acteurs. Ook is deze film een hommage aan de viool. En aan Beethoven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten