Mamil

Omdat de dijk naar Enkhuizen binnenkort langdurig wordt afgesloten voor fietsers, besloot ik tot een voorlopig laatste toertocht naar het oude VOC-stadje. In Enkhuizen aangekomen wilde ik doen wat ik er altijd doe: op een bankje zittend naar de bootjes kijken met in mijn hand een vrolijk bespikkeld softijsje, gescoord bij de snacktent aan de haven. Van dat laatste kwam het echter niet nadat bleek dat ik mijn portemonnee thuis had gelaten. Het liefst stampvoette ik als een verwende kleuter in het rond om me daarna krijsend ter aarde te werpen, want ik had me de hele 33 kilometer lange heenweg al op dat ijsje verheugd. Maar zoiets doe je niet als mamil*. Ik overwoog daarom twee andere opties. Aan de ijsboer mijn eerlijke verhaal vertellen (dat ik altijd een ijsje bij hem kocht, blabla) en hopen op zijn vrijgevigheid. Of bij voorbijgangers om 'een eurootje' bedelen, iets wat ik sneue types wel eens zie doen. Maar voor beide opties was ik te trots en/of te schijterig. Mij restte daarom niets anders dan met aan haat grenzende afgunst naar al die aan ijs likkende dagjesmensen om me heen te gluren. En ten slotte aan de eenzame 33 pleuriskilometers huiswaarts te beginnen. Over een kale, eindeloze dijk dwars door de oude Zuiderzee. Met tegenwind.  

* Middle aged men in lycra.