Geslacht

Via een smeuïge buurtroddel kwam mij ter ore dat Floris, buurman van enkele deuren verder, bezig was te transformeren tot vrouw. Hormoonkuren, therapie, de hele santenkraam. Ik ken Floris niet goed; op straat zeggen we elkaar slechts vriendelijk gedag. Toch had ik erg met hem te doen, want zoiets lijkt me bepaald niet makkelijk voor een gescheiden veertiger met opgroeiende kinderen. Daarnaast wist ik toevallig dat hij - een wat bleke slungel - ook nog eens schoolmeester is. Voor een klas juveniele etters staan en dan transformeren van man naar vrouw, het lijkt me Dante's hel.

Eergisteren kwam de bevestiging van de roddel. Op mijn deurmat lag een printje van Floris, gericht aan ons buurtje. Hij vertelde daarin kort over zijn transgenderschap, maar dat hij vanaf deze week toch heus als vrouw door het leven ging. Als Fleur. Zij schreef ook dat men daarom niet vreemd hoefde op te kijken als ‘ze iets anders gekleed over straat ging’.

Ik vond het een mooi en dapper bericht. Zo mooi dat ik me een nanoseconde afvroeg of ik haar niet eens op de koffie zou vragen. Misschien had Fleur wel grote behoefte haar ongetwijfeld zware verhaal te spuien. Maar helaas koester ik het zelfverzonnen spreekwoord: beter een kruipende tarantula óver m'n kloffie dan de buren óp de koffie - ongeacht geslacht. Dus: sorry Fleur.