All inclusive

Dikwijls zie ik advertenties van scheepscruises voorbijkomen. Aan mij zijn ze niet besteed, maar voor anderen zal het vast ideaal zijn. Je wordt comfortabel ingevlogen waarna je een lekker lui leventje aan boord wacht. Omgeven door alle luxe en vertier doe je hier en daar een fraaie haven aan waar het fijn passagieren is in je gebloemde bermuda. Bevaar je de Middellandse Zee dan schijnt meestal ook nog een lekker zonnetje op je kruin. In dat geval bezoek je tourist traps als de Balearen, Cycladen, Sardinië, Sicilië of Malta. Of anders wel platgetreden hotspots op het vaste land als Venetië, Dubrovnik, Barcelona, Napels, Athene en Monte Carlo. Ooit bedoeld als speeltje voor de rijken, zijn cruises tegenwoordig voor iedere boerenlul betaalbaar. Wie bijvoorbeeld in het hoogseizoen een huisje op Schiermonnikoog huurt, is duurder uit. Maar het kan nog veel gekker. Wie er voor kiest per gammel, tot de nok toe gevuld en door een uiterst obscure kapitein bestuurd sloepje vanuit Noord-Afrika de Middellandse Zee over te steken, legt voor dat levensgevaarlijke enkeltje meer dollars of euro’s neer dan de vretende en zuipende vakantieganger voor zijn of haar all inclusive cruise.

Het woord ‘bizar’ is aan inflatie onderhevig omdat het tegenwoordig te pas en te onpas wordt gebruikt. Maar op de Mediterrane vaarroutes is-ie erg op z’n plaats.

Mobiliteit

Een fikse stortbui barstte boven het winkelcentrum los. Vlug dook ik onder een afdak. Een logge man in zijn scootmobiel werd ook overvallen door de zondvloed. Panisch denderde hij met zijn skelter de stoep op om naast mij te kunnen schuilen onder het afdak. Pas na klunzig voor- en achteruit manoeuvreren stond-ie eindelijk droog.

Zijn onhandig geklooi bracht me bij mijn bejaarde tante. Zij woonde zelfstandig tot het moment dat ze werd aangereden (in een restaurant, nota bene) door een scootmobiel die werd bestuurd door een ándere, eveneens bejaarde vrouw. Deze scootmobiliste had de macht over haar stuur verloren waarna ze mijn tante op spectaculaire wijze van de sokken reed waardoor ze enkele botbreuken opliep, waaronder een verbrijzelde heup. Lang verhaal kort: mijn bejaarde tante kon na dit voorval niet meer zelfstandig wonen en moest verhuizen naar een verzorgingshuis waar ze haar laatste jaren zal slijten.

Hoewel bedoeld voor meer bewegingsvrijheid en mobiliteit, kan een scootmobiel ook voor het tegendeel zorgen. Een bitter gegeven, maar aan de karretjes zélf ligt het niet. 

Asics

De schoenen stonden in de winkel op mij te wachten, in het warme donker van hun doos. Ik had ze vanzelfsprekend gepast; ze zaten als gegoten. Maar kopen deed ik ze niet, nóg niet. Dat zat zo.

De reguliere winkelprijs bedroeg € 149. Bij Asics in Batavia-stad waren ze echter, geheel volgens het outlet-principe, afgeprijsd naar € 110. Een paar dagen later zag ik dat ze zelfs verder waren gezakt, naar € 77. Verlekkerd trok ik mijn portemonnee, tot ik ineens ontdekte dat de vrijwel identieke vrouwelijke variant - slechts de leest was smaller - via dezelfde route (149-110-77) nóg verder waren gezakt naar € 55. Potdomme, dacht ik en dus toog ik op hoge poten naar de verkoper om hem minzaam te wijzen op het prijsverschil van 22 eurootjes tussen de vrouwen- en mannenuitvoering. 

‘U heeft helemaal gelijk. Heel vreemd. Ik kan het niet verklaren. Maar ik kan het helaas ook niet veranderen. De prijzen worden bepaald door het hoofdkantoor. Sorry.’
Opgefokt fietste ik huiswaarts - zonder nieuwe schoenen. Meteen na thuiskomst stuurde ik een ziedende mail naar het Asics-hoofdkwartier met de vraag of het verschil tussen de dames- en herenmodellen te wijten was aan eventuele discriminatoire oprispingen in Asics' onderbuik. Als vanzelfsprekend ontving ik nooit antwoord. Maar ziedaar, enige tijd later waren ineens óók de herenmodellen afgeprijsd naar € 55. Schuimbekkend stelde ik echter vast dat mijn maat nu was uitverkocht.

Mijn oude Asics moeten dus nog even, zoals vanochtend in de sneeuw.

Ilja Leonard Pfeijffer

Soms kom je als veredelde typist een tekst tegen waarvan je denkt: kon ík die maar bedenken. In mijn geval gebeurde dat bij de vijf zinnen hieronder. Ik trof ze onlangs in de nieuwste roman (en bestseller?) van *Ilja Leonard Pfeijffer, Grand-Hotel Europa.

-----

'Waar ik aanvankelijk getroffen was geweest door de kleine maten van haar kleren, de lengte van haar kousen onder haar rokje, de hoogte van haar hakken en haar blik, die precies de juiste was om de bestudeerde elegantie van haar voorkomen een air van nonchalance te geven, was ik tijdens het luisteren naar haar betoog in de ban geraakt van haar donkere ogen, die schitterden in de zomernacht, en van haar begeestering, die haar gezicht en gebaren deed dansen alsof er een onweerstaanbaar pulserende en treiterend trekkende tango was ontbrand in de nachtclub van haar ziel, waar niets werd geduld dan totale overgave. Op het moment zelf had ik dit nooit in deze termen kunnen uitdrukken omdat ik veel te veel was afgeleid door het feit dat zij haar benen tergend achteloos over elkaar sloeg nu zij was uitgesproken, en deze woorden die ik er nu voor bedenk, nu zij een schim uit mijn verleden is geworden die mij komt martelen met de herinnering aan haar, zal ik met zekerheid moeten schrappen zodra ik deze notities ga uitwerken tot een roman, omdat ze in stilistisch opzicht volslagen overdreven en overspannen overkomen. Toch was het zo. Eerst zag ik een mooie danseres en toen begon zij te dansen. Ik begon haar in een rap tempo steeds onweerstaanbaarder prachtig te vinden.'

* Ilja Leonard Pfeijffer is, naast classicus, ook dichter en schrijver. De Nederlander woont al jaren in Italië, waar ook zijn Grand-Hotel Europa is gesitueerd. Een tragisch liefdesverhaal omtrent een man die niet geheel toevallig ook Ilja Leonard Pfeijffer heet, en die ook schrijver/dichter is, en die ook uit Nederland komt. Een roman die echter eveneens leest als een zinnelijk reis-, cultuur- en geschiedverhaal. De geschiedenis van het oude, illustere, deels vervallen continent dat in zwaar weer verkeert, heel misschien zelfs op de rand van instorten staat door toerisme en migratie én de weerbarstige reacties daarop.  

Mensenplaag

Graag zie ik mezelf als een onafhankelijk denkend mens, wars van wat het volk roept en doet. Maar - men voelt ‘m al - dat valt vies tegen. Zo werd ik onlangs slap en weerloos meegesleurd in de avocadotsunami. Vroeger zei ik trouwens heel knullig ‘advocado’s’, stom als ik was/ben. Ik weet zelfs niet eens of het groente of fruit betreft. Hoe dan ook, volgens iedereen word je er fluitend honderd mee. Zóoo gezond!

Op internet zocht ik op wat je er allemaal mee kon. Nou, van alles. Naast je bovenlip harsen of je aambeien bestrijden, kon je ze ook op allerlei manier bereiden voor een heerlijke maaltijd. In mijn postmoderne droomkeuken ging ik er dan ook subiet mee aan de gang. Ontpitten, snijden, kruiden, wokken, vreten. Ik moet zeggen: het resultaat was best oké. Niet dat avocado’s nou zo vreselijk lekker zijn, want ze smaken an sich naar niks - een wortel is er een smaakexplosie bij. Maar voorzien van wat aanvullende vreterij op je bord is het prima te doen, zeker in de wetenschap dat je er honderd mee wordt. Dat laatste is juist weer bijzonder verontrustend, want de wereld gaat nu al ten onder aan een niet te bestrijden mensenplaag. Dat laatste is mijn vaste overtuiging als onafhankelijk denkend mens. Ofschoon ik zojuist beweerde dat dat vies tegenvalt.

Appartement

Vorige maand hielp ik bij de verhuizing van een oude, moeilijk ter been zijnde vrouw. Zij switchte (na voorzichtige druk van haar bezorgde achterban) van een gezinswoning naar een seniorenappartement met 'zorg om de hoek'. Het was een zware en tijdrovende klus, maar gelukkig waren we met z’n velen. Behalve de verhuizing, moest natuurlijk ook het nieuwe huis vooraf netjes aangekleed en op smaak gebracht worden. En ook moest het oude volgens de strenge voorschriften van de huurcoöperatie weer keurig worden opgeleverd, wat het meest frustrerende werk was. Maar uiteindelijk zat de seniore dame dan toch in haar gerieflijke appartement. Veilig en comfortabel.

Met deze verhuizing vers in het achterhoofd vraag ik me nu af wanneer voor míj het moment aanbreekt te verkassen naar een kleinere, gemakvriendelijker woning. Onlangs nog kreeg ik een fraai en vrij nieuw huurappartement aangeboden. Nadeel was dat het zich op de elfde etage (ik heb hoogtevrees) bevond in een zeer drukke stad; voordeel was dat je vanaf daar de duinen en de Noordzee kon zien en ook belopen. Nadeel was dat de huur pittig was; voordeel was dat ik geen onderhoud (tuin!) meer hoefde te plegen. Uiteindelijk heb ik het aanbod toch maar afgewezen. De reden was dat ik nog steeds bijzonder prettig woon, met veel groen en open water in de directe - en vertrouwde - omgeving, en dat voor een habbekrats. Een goede reden, vind ik zelf, anno nu. Probleem is wel dat, gezien mijn leeftijd, die reden morgen plotsklaps minder goed kan zijn. 

Lingerie

Bij Livera is het goed toeven. Nou ja, als damesondergoed je ding is, wat natuurlijk met name voor de dames zelf geldt. Niet tot de doelgroep behorend, kijk ik dan ook verloren om me heen. Maar zeker ook discreet, want dat moet je, als man. Ik ben hier slechts omdat mijn begeleidster op zoek is naar een nieuwe beha. En die vind je bij Livera in alle soorten en maten, naast allerlei andere soorten lingerie. Ingesloten ben ik tussen wittinten en pastelkleuren, maar spannend zwart, rood of paars is ook van de partij. Best interessant spul, hoewel ik niets durf aan te raken. Discretie, ik noemde het al.

Terwijl mijn gezelschap de verkoopster consulteert, houd ik me neutraal op in niemandsland. Ineens ontdek ik een half verscholen zithoekje dat bestaat uit twee stoeltjes rond een tafeltje waarop wat lectuur ligt. Dat zie je wel vaker in shops die luxe en comfort pretenderen. In afwachting van de gebeurtenissen in de paskamer neem ik aan het tafeltje plaats en grijp naar de tijdschriften. Helaas tref ik slechts kwezelende damesbladen. Dat verbaast me nogal, want dit lijkt me juist bij uitstek een leeshoekje voor kerels die met hun vrouwen mee zijn gekomen en bij god niet weten wat ze in deze bustehoudertoko verder kunnen doen behalve onnozel om zich heen kijken. Ofschoon onnozel kijken vrij normaal is voor mannen die ergens geen verstand van hebben.

Corebusiness

Er zijn weinig uitdrukkingen zo mooi en beeldend als ‘in het harnas sterven’. Je levenseinde voltrekt zich op een glorieus moment terwijl je druk bent met je corebusiness. En dan ineens is het over, prachtig toch! Het harnas verwijst naar het slagveld, volgens de klassieken is het daar fraai en eervol sterven. Maar een slagveld heb je daar beslist niet (meer) voor nodig. Naast de vele astronauten, vliegeniers, coureurs en andere sporters die in het harnas stierven, bestaat het mooie voorbeeld dat de Engelse komiek Tommy Cooper gaf. Hij ging de pijp uit door een hartstilstand terwijl hij op het podium bezig was met zijn befaamde klunzige goocheltrucs. Het publiek applaudisseerde luid want dacht dat het bij de act hoorde. Maar neen, Tommy Cooper was bezig aan een fraai staaltje ‘harnas sterven’. Zoiets kan echter ook een stukje minder kleurrijk. Zo had ik ooit een collega die ineens achter zijn bureau dood ging. En wat te denken van bouwvakkers die van steigers afdonderen, of huismoeders (m/v) van keukentrapjes? En de (vaak wat oudere) lieden die tijdens het zwaar vermoeiende paringsritueel ineens de geest geven? Ach, goed beschouwd sterven wij allemáál in het harnas. We gaan immers dood tijdens het ademhalen, in feite dé corebusiness van ons én van elk ander organisme. Daarom wens ik al wat leeft in 2019 voldoende adem toe.