Morbide

Onze voortdurende zoektocht naar veiligheid levert gevoelsmatig juist onveiligheid op. Zo vind ik het steeds beangstigender worden in de openbare ruimte. Dat komt o.a. door de Automatisch Externe Defibrillatoren (AED’s) die je overal ziet hangen met de bedoeling een medemens te redden bij hartstilstand. Om dezelfde reden krijg ik het benauwd van de vele weldoeners die reanimatiecursussen volgen, om vervolgens het geleerde gretig in de praktijk te brengen. Want wíl je dat?

Meestal wel, denk ik. Maar er zullen er genoeg zijn die dat niét wensen. Onder die laatsten ongetwijfeld vooral ouderen, want een hartstilstand is weliswaar schokkend, maar voor hen toch ook best een mooi einde. Het bespaart een senior - én de omgeving - het verdere aftakelingsproces of een lijdensweg vanwege ouderdomsziektes. Daarbij komt nog het risico dat een ‘geslaagde’ reanimatie - met of zonder behulp van een AED - je ook kan omvormen tot kasplant. Opnieuw: wil je dat?

Ik niet. Maar hoe maak je dat duidelijk als je in katzwijm ligt omringd door omstanders die handelend willen optreden? Een niet reanimeren-penning om je nek of -tattoo op je borst is een optie. Zo’n stuk koud metaal draagt echter niet prettig. En een tattoo met die boodschap op je blote bast staat een tikkie morbide op een zomers strand, daarnaast is het niet erg opbeurend in je liefdesnest. Bovendien, wat heb je aan de tekst Niet reanimeren (of Do not resuscitate in het Engels) als je onwel wordt in een of ander olijfolieland? En dat is precies waar ik de komende tijd vertoef. Dus tot later. Hopelijk.  

Goedkoop

Tijdens een hardlooprondje door het bos werd ik stormachtig begroet door een hoog opspringende hond; zijn pootafdrukken stonden voelbaar op mijn tepels. Het was de overrompelende speelsheid van een jong dier dat nog lang geen zin had in volwassenheid.

‘Sorry meneer, hij is zó enthousiast,’ riep een appetijtelijke jongedame van een afstand.

‘Geeft niets,’ zei ik terug terwijl ik bezig was de onstuimige kwispelaar van me af te duwen. Het was inderdaad een innemend dier, langharig, zwart met wit.

‘Wat voor merk is het?’

‘Een kruising meneer. Border collie met koningspoedel,’ zei ze naderbij komend.

‘Aha, border collie. Ik dacht meer aan kruising met een bearded collie, daar had ik er vroeger namelijk twee van,’ zei ik uit het niets. Nou ja, uit het niets, ik had spontaan zin in een minuutje small talk met dit mooie hondenvrouwtje.

‘Ja, ook leuk, die lijken er inderdaad op.’ Daarna lachte ze me toe met een betoverend witte mond waardoor het bos om ons heen subiet vergrauwde tot een Poolse bruinkoolmijn.

‘Hij wordt zó graag aangehaald,’ vervolgde ze.

‘Geen probleem,’ zei ik tamelijk van de leg, ‘dat word ik ook.’

Weer verder joggend, realiseerde ik me hoe goedkoop dat laatste klonk. En dat ik beslist zou verkommeren in een Poolse bruinkoolmijn.

Vroeger, samen met mijn onvergetelijke bearded collies Sennah en Jill.
Deze foto is ruim 25 jaar geleden gemaakt niet ver van de plek
waar de hierboven beschreven ontmoeting plaatsvond

Kingsman

Stomtoevallig stuitte ik op een mij volkomen onbekende dvd genaamd Kingsman, met als ondertitel The Golden Circle. Het leverde me ruim twee uur kostelijk vermaak op.

Het verhaal draait om twee geheime diensten, een Britse en Amerikaanse, die tezamen het kwaad bestrijden. Een en ander geschiedt op even spannende als kolderieke wijze. Met een (soms letterlijk) spervuur van technologische vondsten, lichtvoetige dialogen, sensationele achtervolgingen en knokpartijen en dat alles onder begeleiding van toffe muziek, betreedt de film het domein van James Bond – niet zelden in overtreffende trap. Je moet ervan houden, dat over the top-gedoe, en dat doe ik, soms. Wat te denken van boeven die in gehaktmolens verdwijnen of robotpitbulls die bad guys in stukken scheuren. Ach, vervelen doe je je in ieder geval geen minuut. De ene keer race je in een Londense taxi door de City, het volgende moment zit je te tafelen met de Zweedse koninklijke familie, dan weer kijk je naar een knokfeest in een yeehah-saloon in Kentucky of een schietpartij in de Italiaanse Alpen om ten slotte ergens in de Cambodjaanse jungle in een kwaadaardig wespennest te belanden. En dit alles met een sterrencast bestaande uit o.a. Colin Firth, Julianne Moore (die nu eens niet een lieftallige dame speelt), Mark Strong, Jeff Bridges (jawel, The Dude himself), Halle Berry, Channing Tatum, Taron Egerton en zelfs voor sir Elton John is een aanstekelijke rol weggelegd. 007 is gewaarschuwd voor deze ijzersterke rivaal.

Trailer zien? Klik HIER

Fietsheuvels

Steeds langzamer fiets ik. Logisch, mijn conditionele hoogtijdagen liggen zo’n halve eeuw achter me en de zwaartekracht begint meer en meer invloed uit te oefenen op deze zilvergrijze Tom Dumoulin. Daardoor lijken de vele fietsheuvels en -bruggen die mijn stad kenmerken immer steiler en hoger. Wat echter ook telt, is de demotiverende invloed van e-bikes die, vaak bestuurd door andere senioren, me links en rechts voorbijknallen, vooral heuvelopwaarts. Niets is ontmoedigender dan fluitend te worden ingehaald door zwaarlijvige of semi-gebrekkige generatiegenoten.

Om hierop te anticiperen zijn er een paar mogelijkheden. Ten eerste door zelf zo’n elektrieken fiets aan te schaffen, wat de makkelijkste manier is. Helaas doe ik van nature graag moeilijk. Een tweede optie is de fiets de fiets te laten en doodleuk altijd de auto te nemen, dus ook voor een boodschap om de hoek. Lekker obstinaat wel, want daarmee toon ik volkomen schijt te hebben aan al die correcte en duurzame overheidscampagnes. Een derde optie is om de genoemde opties eclectisch te combineren. Bijvoorbeeld door volkomen schijt te hebben aan zowel de overheid áls aan al die snelle e-bikers door lekker-lullig-langzaam voort te blijven zwalken, zoals het een bejaarde wielrijder betaamd. Denk dat ik daar maar vol op inzet, het liefst heuvelafwaarts. 

Mijn trouwe stalen ros. Let op de versleten voorband.

Hybride

Een van de diersoorten die mij het meest aanspreken is de gnoe. Waarom nou juist dat beest? Ik bedoel come on, een gnoe, wat is daar nou zo aansprekend aan? Nou, om te beginnen zijn naam; zoveel woorden zijn er niet die starten met een g en een n. (Gnoom en gnocchi, zegt Google) Om het makkelijker te maken noemt men hem ook wel wildebeest, wat inderdaad lekker bekt. Toch hou ik het liever op gnoe. Dat rare woord past perfect bij zijn hybride uiterlijk: schapenkop, buffelhorens, geitensik, hertenpoten en de manen en staart van een paard. Dat alles beweegt zich vervolgens in enorme kuddes over de Afrikaanse vlaktes, wat eigenlijk best een deerniswekkend gezicht is. Vergelijkingen zijn snel getrokken: de Joodse uittocht uit Egypte, de Grande Armee op terugweg uit Moskou, de hongertochten in 1944/45 en ook de mensenstromen die we nu kennen waaronder ik eveneens de hordes toeristen reken die autowegen en vliegvelden doen dichtslibben. Alles en iedereen op zoek naar eten, drinken, veiligheid of vermaak. En overal loert gevaar. Voor de gnoe is dat bijna iedere vleeseter in Afrika. Want dát is hij vooral: voer. Als levend wezen telt hij amper mee, dankzij de wrede grap van een fictieve schepper die een lelijk dier in mekaar heeft gekleid dat in massa’s over de vlaktes sjokt zonder enige aanzien of sympathie, en dat vroeg of laat in stukken zal worden gescheurd. Alleen al daarom heb ik veel meer op met de gnoe dan met zijn fictieve schepper.

Poetsbeurt

Zinderende voetbalwedstrijden, ik trek ze niet meer. Daarom stond ik, 's avonds rond de klok van negen, in mijn hofje de auto te poetsen. Terwijl iedereen opgefokt voor de buis naar Ajax keek, en het dus stil was op straat, wreef ik de wax uit over zijn dak, motorkap, bumpers en portieren, dit alles onder begeleiding van een eenzame merel die voor een sfeervolle dagafsluiting zorgde. Zo je auto poetsen is zen. Daarbij komt dat ik van mijn karretje hou, van zijn montere blik, zijn weggedrag, van de ruige rasp van zijn drie cilinders die me een beetje aan de metalige huil van luchtgekoelde boxermotoren van klassieke Porsches 911 doet denken. Rillingen en een stijve pik, autoliefde bestaat.
Afijn.

De poetsbeurt naderde zijn einde, het resultaat werd zichtbaar. De koets glom als de billen van Beyoncé, de lichtmetalen velgen waren ontdaan van fijnstof, de spatborden lieten hun spannende lijnenspel weer zien. De merel gaf zingend zijn goedkeuring.

Toen al kon ik me verheugen op de buien die het KNMI had besteld, want regendruppels blijven zo mooi liggen op auto’s die lekker in de wax zitten: de ultieme beloning voor een poetsbeurt. Maar ver voor het zover was, genoot ik die avond van de glans, van het buiten zijn, de zenbeleving. Bijkomend voordeel was mijn afwezigheid bij een zinderende voetbalwedstrijd, die ik niet meer trek.

Sorbets

Het was Bevrijdingsdag. En zondag. En koud. Mijn begeleidster en ik zaten aan een tafeltje achter het raam met uitzicht op het Ketelmeer. We nuttigden wat, zagen schepen passeren, futen onderduiken en wolken opgestuwd worden door de harde noordenwind. Van een bevrijdingsgevoel was weinig te merken; de vlaggen die we zagen waren voornamelijk Duitse, wapperend vanaf de zeiljachten.

Links naast ons zat een jong gezinnetje met een baby van een jaar of nul. Ze zat in een babystoeltje. Het was een vrolijk kindje, ze lachte voortdurend, ook toen ze een zuigflesje kreeg aangereikt. Dat ze een meisje was, kon ik zien aan het met elastiek bevestigde strikje op haar voorhoofd. Zowel tuttig als dottig.

Aan het tafeltje rechts naast ons zaten twee seniore paren waarvan eentje echt bejaard was. Een stel dat met ‘de oudjes’ op stap was, vermoedden we. De vier bestelden sorbets. ‘Nemen we er koffie bij?’ hoorden we. ‘Nee, koffie krijgen we thuis wel,’ antwoordde de bejaarde vrouw heel beslist.

Gezien haar leeftijd was die opmerking best begrijpelijk. Ze had de oorlog immers meegemaakt en daarmee ook de bevrijding - zuinigheid zat ingebakken. Voor haar en haar manlief was het vandaag, de vijfde mei, waarschijnlijk écht feest en daar hoorde sorbets bij. Koffie hoefden ze echter niet, want die hadden ze thuis, gratis. Mooi toch?

Op het Ketelmeer voer weer een Duits zeiljacht voorbij. Ook dat was mooi.

Ricky Gervais

Beroemde mensen met eigenaardigheden, daar zijn leuke lijstjes van. Zo is bekend dat in de bovenkamers van Van Gogh, Woody Allen, Brian Wilson (van de Beach Boys) en president Nixon lang niet alles op orde was/is. Maar ik wist weer niet dat dat ook geldt voor Steven Spielberg, Andy Warhol, Amadeus Mozart en Lars von Trier, allen behept met gruwelijke angsten. Om persoonlijke redenen vind ik het rijtje chronische hoofdpijnlijders eveneens bijzonder interessant: Julius Ceasar, Napoleon, Freud, Tolstoi en Darwin. (De laatste leed trouwens aan van alles; zijn beroemde reis met de Beagle, naar o.a. de Galapagos archipel, was dan ook vrijwel de enige keer dat hij zijn Engelse landgoed verliet, alwaar hij het liefst in de tuin wroette om aardwormen te bestuderen.) Om dezelfde redenen dweep ik met vermaarde misantropen als Rousseau, Schopenhauer, Nietzsche, Newton, Bill Murray, Sartre, Houellebecq en de lolbroek Ricky Gervais die slechts van zijn hond blijkt te houden.

Ze zullen er vast zijn, maar wat opvalt is dat er zo weinig vrouwen in deze extreme rijtjes voorkomen. Om toch wat dames te scoren ben ik op zoek gegaan naar lijstjes met burn out en depressie. Ik werd niet teleurgesteld.

Oppermisantroop Ricky Gervais. Filmpje zien? Klik HIER

Dodenherdenking

Twee minuten stilte. Daarmee herdenken we de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Ik herinner me dat mijn vriendjes en ik, op 4 mei ergens in de jaren vijftig, iets voor achten naar een druk kruispunt liepen om te kijken hoe auto’s stopten en fietsers afstapten. Hoe een enkeling achter zijn stuurwiel vandaan kwam en met ernstige tronie naast zijn Morris, Borgward of Simca ging staan. Tijdens de geforceerde stilte die erop volgde, vielen me ineens andere geluiden op. Het intense ruisen van lindebomen, de melancholische zang van een lijster.

Stil zijn, we doen het in nationaal verband nog steeds, ook al ligt die ene verrekte oorlog inmiddels wel heel ver achter ons. Best mooi en indrukwekkend, maar wordt het niet eens tijd om de Stilte zélf te herdenken? Want zoals het hier op 4 mei klinkt in die twee luttele minuten, klonk het altíjd. Bomen ruisten, vogels floten. Totdat de mens zich begon te manifesteren en binnen relatief korte tijd deze planeet op lawaaierige wijze naar de kloten hielp. En nu gunt hij moeder Aarde slechts twee gestolen minuutjes per jaar haar zo vertrouwde geluiden terug. En dát om zichzelf te herdenken. Je moet maar lef hebben.

Lijster zien/horen? Klik HIER

Dit blogje keert jaarlijks terug.