Flink

Soms struikel ik zomaar over een alledaags woord, het gevolg van een kortsluiting in het talige spectrum binnenin mijn prefrontale cortex waardoor dat alledaagse woord ineens bevreemdend op me overkomt. Zoiets gebeurde onlangs met ‘flink’, een lekker kort woord met maar liefst vier medeklinkers en dan toch die mooie klankkleur. Flink heeft bovendien meerdere betekenissen. ‘Het doet flink pijn’, ‘Een flinke wond’ en ‘Hij houdt zich flink’ tonen de verschillen. Ikzelf zou Flink ook een stoere jongensnaam vinden, ofschoon ik die nog nergens tegenkwam.
Flank klinkt ook best mooi. Maar de betekenis (zijkant) is te eenduidig om er verder mee aan de haal te kunnen gaan. Flonk is daarentegen wel weer een woord om iets bij te fantaseren. Het heeft voor zover ik weet geen moderne betekenis, maar klinkt beslist spannend en geheimzinnig doordat het naar iets als een flonkering of schittering zweemt. Ten slotte is daar flunk. Ook al niets betekenend in het Nederlands, maar toch erg pittig en melodieus. Het zou een prima naam zijn voor een artistiek gezelschap in de toneel-, cabaret- of muziekwereld. En verdraaid, na wat gegoogel ontdekte ik een Noors elektronisch bandje dat die naam draagt. Flunk brengt bijzonder sfeervolle klanken voort. Tja, Noren leven aan de Noord-Europese flank alwaar ze met het flonkerende Flunk flink aan de weg timmeren.

Flunk horen? Klik HIER

Titanic

Een nipte meerderheid van de Britten koos in juni 2016 voor opstappen uit de EU. Gezwollen ego’s en sentimenten deden de rest. Gebogen over de kaart van Europa snap ik dit allemaal wel. Kijk ze toch eens frank en vrij in zee dobberen. Dezelfde zee die ze suprematie verschafte. Tel daarbij het sprankelende tijdperk waarin wetenschap en industrie hen grote voorsprong gaven.
Helaas veranderden de tijden, de samenlevingen, de perspectieven. Engeland voelde zich gedwongen good old Albion in te ruilen voor een machtig Europa. Maar een mooie geschiedenis en eilandmentaliteit praat je niet snel uit iemands hoofd, daarom stappen ze nu weer uit. Vaarwel dus, het ga jullie goed. Of niet? Want tja, wat als het Verenigd Koninkrijk buiten de EU een succesnummer blijkt te zijn? (Dat zou zomaar kunnen, want laten we eerlijk zijn: ondanks wat politici en kenners beweren, is uittreding puur gebaseerd op gokwerk en speculatie. Wat overigens destijds ook gold voor íntreding, of de invoering van de euro elders.) Bij grote Britse voorspoed zou Europa zomaar verder kunnen afbrokkelen. Anti-EU-stemmers in andere lidstaten zullen dan ook op zoek gaan naar de uitgang, met als gevolg een imploderend kaartenhuis. Moeten we niet willen.
Dit alles zorgt bij mij – enigszins anglofiel – nu voor tweestrijd. Aan de ene kant wens ik dit leuke volk de wind in de zeilen toe. Aan de andere kant een ijsberg. Sorry, old chaps.

Haat

In een stadsplantsoen liepen twee hoofddoekjes zij aan zij. Toen ze mij passeerden ving ik flarden van hun gesprek op. De ene moslima zei klagend: ‘Oohhh honden, die haat ik écht!’ Waarop de tweede reageerde met ‘Hoe kun je die nou háten?’
Het eerste zinnetje was geen verrassing. Bekend is immers dat bij sommige religies honden of varkens als slechte, onreine dieren worden gezien. Dat het ene dier het andere als onrein bestempeld is in mijn optiek een aardig bewijs dat religie en krankzinnigheid vaak naadloos in elkaar over kunnen vloeien, maar dat terzijde.
De reactie van de andere dame deed mijn mening echter weer kantelen. Sterker nog: ze bracht mij, met haar redelijke vraag waarom je honden zou haten, juist hoop en positiviteit. Ze bewees ermee dat een gelovig mens, ondanks de striktheid van zijn/haar religie, ook in staat is helder na te denken en te relativeren. En juist relativering is zo’n sterk wapen tegen haat. Want wie dat niet doet en wie bijvoorbeeld een hond ‘écht haat’, die kan net zo makkelijk kangoeroes, azalea’s, roodharigen, Belgen, rooibosthee, paperclips, Peugeots óf hoofddoekjes haten.

Boomer

Pas geleden werd ik voor het eerst voor boomer uitgemaakt. Dat was tijdens een gesprek met Nick, een twintiger. Terecht wellicht, want interessantdoenerig vertelde ik gelezen te hebben dat de voorbije 'jaren tien' tot het decennium van de smartphone werden bestempeld. Vervolgens merkte ik op dat het ook het decennium van de burn-out was en dat veel onderzoeken wezen op het verband tussen deze twee fenomenen. Nick reageerde daarop fel: ‘Dat vind ik nou toch zó’n typische boomer-opmerking!’
Om het licht te houden gaf ik hem gelijk: 'bingo, ik bén een boomer.' Maar er snel achteraan oreerde ik betweterig: ‘Die burn-outs doen zich overigens vooral voor bij jullie millennials, Nick. Dus bij jouw generatie die de hele dag met smartphones in de weer is.’
Boos kijkend zei hij daarop dat áls dat zo was, ze dan niet verstandig met hun smartphone omgingen. ‘Je moet gewoon niet op alles reageren,’ schamperde Nick. Zelf had hij daarom nérgens last van, vertelde hij, waarbij hij uitdagend benadrukte dat zijn iPhone altijd aanstond, dus ook ‘s nachts. 'No problems at all.'
Ik twijfelde daarop op te sommen dat zijn studie uiterst moeizaam was verlopen, dat hij niet erg ingenomen leek met zijn huidige baantje, dat hij zijn geluk vooral haalde uit wiet, dat het daarom niet erg klikte met zijn ouders, dat zijn vriendengroep ook al niet bepaald stimulerend was, kortom dat hij een weinig gelukkige indruk op mij maakte. Maar ach, die indruk maakte deze irritante boomer in zijn jongere jaren ook vaak niet, en kijk wat voor ongekend succesnummer hij uiteindelijk werd. Dus wellicht komt het later goed, met Nick.

Slavernij

Bij de Hema stond ik voor het schap met portemonnees, de mijne was aan vervanging toe. Helaas was de keuze niet reuze. Dat was ik anders gewend van de Hema, waar ik wat geldbuidels betreft in het verleden altijd makkelijk scoorde. Dat kwam, beredeneerde ik, doordat we tegenwoordig meer behoefte hebben aan een etui voor bankpasjes, credit- en andere cards dan aan een ouderwetse beurs. Want ja, wie loopt er nu nog met (veel) duiten op zak? Afijn, de Hema verkocht welgeteld één modelletje dat mij geschikt leek. Hij kostte 15,99 euro, maar was robijnrood. Vanwege zijn kleur zag ik af van aankoop.
Een kwartier later stond ik bij de Action, daar verkopen ze van alles, dus waarom geen portemonnee? En warempel, vrijwel dezelfde als bij de Hema, maar dan voor 3.99 euro! Eveneens van leder maar goddank in zakelijk zwart en bruin. Dat werd hem dus.
Wachtend in de rij voor de kassa vroeg ik me af waarom de Action-beurs slechts een kwart kostte van zijn Hema-neef. Een obscure ledersoort misschien? Of heeft het iets van doen met slavenarbeid? Met enig schuldgevoel rekende ik af.
‘Contant of pin,’ vroeg de caissière.
‘Pinnen,’ zei ik als slaaf van mijn bankpasje.

Scheiden

Begin januari en de twijfel heeft nu al hard toegeslagen. Ik sta buiten voor mijn papiercontainer, in mijn hand een kalender van het voorbije jaar. Die kalender moet in de papierbak, simpel. Maar dat ding wordt bijeen gehouden door een metalen ringband. Wat nu?
Drie opties. De eerste: het dondert me niks dus ik flikker die jaarkalender in z'n geheel in de papiercontainer – ze zoeken het maar uit bij de afvalverwerking. Optie twee is de kalender in de kliko voor het restafval te deponeren. De derde mogelijkheid is de beste: de boel scheiden, dus het ringbandje los zien te krijgen zodat het papier in de ene en het metaal in de andere bak belandt. Helaas is het ook de meest veeleisende optie. Het betreft namelijk geen simpel scheurgevalletje maar een stevige maandkalender met een hard kartonnen omslag. Ik zal dus moeten wriemelen, pielen, raggen c.q. grof geweld gebruiken om die ijzeren ringband los te krijgen. Gedoe! En moet ik dat dan vervolgens ook niet doen met al die brochures, bijlagen en tijdschriften waar nietjes in zitten?
Afijn, zoals de eerste zin al aangaf kom ik hier niet zo snel uit. Is dit mijn gebruikelijke besluiteloosheid, gebrek aan energie of leegheid van bestaan? Een piekerstoornis misschien? Moedeloos sjok ik mijn pand weer in en leg die vermaledijde kalender op de keukentafel. Vervolgens blijf ik ernaar staren en wachten op een mooie ingeving. Die maar niet komt.

Erfzonde

Nog nooit dronk ik whiskey, las ik de bijbel, bestuurde ik een Lada, deed ik aan korfbal, groepsseks of beeldhouwen. Het is slechts een kleine greep uit de triljard dingen die ik niét deed. Helaas sta ik hiermee een tikkie haaks op het ruim aanwezige gedachtegoed – vooral onder jongeren of naïeve oudjes – dat je alles uit je leven moet halen. Leef groots en meeslepend! Sportmerk Nike heeft rondom deze kul zelfs een imperium gebouwd onder de slogan Just do it. Als grijze Eminentie, levend in de 21ste eeuw, adviseer ik don’t. Iets specifieker: onderneem slechts het hoognodige, laat het meeste aan je voorbij gaan, beweeg slechts in kleine kring, neem weinig ruimte in. Klinkt heel saai, maar het is dé manier om het leven op onze steeds meer verstikkende planeet dragelijk te houden, daar heb je lachebekje Greta Thunberg echt niet voor nodig. Eigenlijk ben je een ingetogen levensstijl ook verplicht aan moeder Aarde. De grootste en meest vervuilende daad die je als mens jegens onze planeet kunt maken heb je immers tegen wil en dank al achter de rug: het roetsjen door je mams geboortekanaal. Om deze erfzonde tijdens je verdere leven nog een beetje goed te maken kun je het volgende doen: hou je gedeisd en zoveel mogelijk je smoel!
Mede hierom wens ik eenieder een rustig twintigtwintig.