Titanic

Een nipte meerderheid van de Britten koos in juni 2016 voor opstappen uit de EU. Gezwollen ego’s en sentimenten deden de rest. Gebogen over de kaart van Europa snap ik dit allemaal wel. Kijk ze toch eens frank en vrij in zee dobberen. Dezelfde zee die ze suprematie verschafte. Tel daarbij het sprankelende tijdperk waarin wetenschap en industrie hen grote voorsprong gaven.
Helaas veranderden de tijden, de samenlevingen, de perspectieven. Engeland voelde zich gedwongen good old Albion in te ruilen voor een machtig Europa. Maar een mooie geschiedenis en eilandmentaliteit praat je niet snel uit iemands hoofd, daarom stappen ze nu weer uit. Vaarwel dus, het ga jullie goed. Of niet? Want tja, wat als het Verenigd Koninkrijk buiten de EU een succesnummer blijkt te zijn? (Dat zou zomaar kunnen, want laten we eerlijk zijn: ondanks wat politici en kenners beweren, is uittreding puur gebaseerd op gokwerk en speculatie. Wat overigens destijds ook gold voor íntreding, of de invoering van de euro elders.) Bij grote Britse voorspoed zou Europa zomaar verder kunnen afbrokkelen. Anti-EU-stemmers in andere lidstaten zullen dan ook op zoek gaan naar de uitgang, met als gevolg een imploderend kaartenhuis. Moeten we niet willen.
Dit alles zorgt bij mij – enigszins anglofiel – nu voor tweestrijd. Aan de ene kant wens ik dit leuke volk de wind in de zeilen toe. Aan de andere kant een ijsberg. Sorry, old chaps.