Een fietstochtje over de dijk. Vanaf het IJsselmeer kwam een loodgrijze wolk aandrijven. Even later barstte de bui los. Met piepende remmen stopte ik bij een onbemande houten keet naast de
jachthaven. De keet had een afdakje waar ik dankbaar onder kon schuilen. Vanaf hier keek ik op een naastgelegen, geheel verlaten parkeerterrein. Zo stond ik een poos door het regengordijn te turen ofschoon er geen hond te zien was. Ineens tuften twee auto’s langs mijn positie het lege parkeerterrein op: een grote Citroën Picasso bereden door een heerschap met een grijze kuif, gevolgd door een kleine Kia bestuurd door een ook niet meer zo piepjonge blondine. De twee auto’s reden naar het
achterste deel van de parking en stopten pal naast elkaar, tegen de boomrand aan. Vervolgens zag ik de blondine haastig (het
regende immers) vanuit haar kleine Kia overstappen naar de grotere Citroën. Wat die twee daarin vervolgens uitspookten was de vrucht van mijn verbeelding. Jazeker, a dirty mind is a joy forever. Maar al snel voelde het toch ietwat ongemakkelijk. Ik besefte namelijk dat ik, schuilend maar toch prominent in beeld staand, de intimiteit bij deze vrijage danig stond te versjteren. Weg wilde ik! Gelukkig dreef de bui snel over zodat ik weer op mijn fiets kon springen. Het stel in de auto kon nu ongehinderd verder achter de snel beslaande ruiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten