Vouwbeen

Wie gebruikt er tegenwoordig nog een vouwbeen of weet überhaupt wat dat is? Zo jammer dat-ie uit beeld is geraakt, want ja, wie schrijft of ontvangt tegenwoordig nog papieren post? Zelf zou ik graag mooie brieven of kaarten ontvangen, maakt niet uit van wie. Ik stel me dan zo voor dat mijn butler me begin van de middag de binnengekomen post komt brengen, op een zilveren schaaltje. Vervolgens zou ik er echt voor gaan zitten; kopje thee erbij met een mariakaakje of, indien het later op de dag is, een glaasje oude port. Én een vouwbeentje natuurlijk, waarmee ik de enveloppen stijlvol open, vouw of juist gladstrijk. Vanzelfsprekend leg ik de rekeningen en andere zakelijke post meteen terzijde. Maar vol aandacht lees ik over het wel en wee van familieleden, vrienden en geliefden. Zo interessant om te weten hoe het met mijn verre neef in Swaziland gaat. Of met die lieve correspondentievriendin uit Sint-Michielsgestel die mij in groot vertrouwen bijpraat over haar zielenroerselen. Of die stille aanbidster uit Anna Paulowna wiens brieven altijd zo heerlijk geuren naar zondoorstoofde tijm en lavendel. Terwijl ik de gloedvolle post tot me neem, brengt mijn butler mij een tweede glaasje port waarna hij het open haardvuur nog ‘ns lekker voor me oppookt. Ach, wat moet een romanticus zonder ritselend papier en gepolijst vouwbeen? En zonder butler.

Vouwbeentjes zijn er in allerlei vormen en materialen:
kunststof, hout, (edel)metaal, been of ivoor.