Oom Eugene

Mijn oom Eugenius, roepnaam Eugene, was een erg precies mens. Hij werkte op een keurig Haags kantoor en was daar ongetwijfeld een stipt werknemer. Altijd kreukvrij gekleed in die hoog over zijn bolle buik opgetrokken terlenka pantalon waarboven een wit overhemd met stropdas. In zijn vrije tijd had hij in zijn kelder een miniatuurspoorbaan aangelegd, van Märklin, ook weer heel nauwgezet allemaal.

Oom Eugene was slechts korte tijd getrouwd aangezien zijn vrouw er al vroeg, in Indië nog, vandoor ging met een andere vrouw, een gegeven waar ik als puber van smulde. Sprak hij wel eens over zijn ex, dan had hij het met verbeten blik over De Leeuwin, wat mij een alleraardigst beeld bezorgde. Nog meer beeld van mijn kinderloze oom kreeg ik door zijn verhalen over de oorlog. Hij belandde als krijgsgevangene aan de Birma-spoorweg, zoals ook anderen in de familie waaronder zijn broer Reinhard, mijn vader. Zij allen moesten zwoegen voor 'De Jap'. Met een donker aanlopend hoofd vertelde oom Eugene, inmiddels ver over de vijftig, mij als tiener eens hoe zijn kamp destijds werd gebombardeerd door de Amerikanen. Hij imiteerde daarbij ernstig en nauwgezet het geluid van laag over de jungle scherende bommenwerpers waarbij hij zijn nek ietsjes introk en zijn armen als vleugels spreidde. ‘Wij doken dan samen met de bewakers in greppels en kuilen, weet je, en poepten in onze broek van angst. Die bommen wisten immers geen verschil tussen ons en de Jap! Na zo’n bombardement rook het naar verbrand vlees, weet je.’ 
Nu nog steeds zie ik, als ik aan oom Eugene denk, het donker aanlopende gezicht voor me van een buikige man op leeftijd die in een hoog opgetrokken terlenka pantalon, ernstig en nauwgezet een Amerikaanse, over de jungle scherende bommenwerper nadoet, waarna hij als nagerecht de altoos fraaie geluiden ten gehore brengt van exploderende projectielen en sidderende schokgolven. Kortom, de oom die iedere knul zich wenst.

Een trouwerij binnen de extended family Nagel. Plaats: Medan op Sumatra. Tijd: vlak voor de oorlog.
Gebeurtenis: Een tante (Theorien) en een oom ('Boet') stappen in het huwelijksbootje.
Mijn opa zit in zijn lichtgrijze jasje links van de bruid, mijn oma zit in haar gebloemde jurk rechts van de bruidegom.
Oom Eugene - onderwerp van dit verhaal - staat in grijze jas en das, hoewel op de achterste rij, 
prominent en centraal in beeld, recht achter de bruid.
Mijn tante Gees (zie vorig blogje) staat tweede van links, achteraan en half verscholen
maar breedlachend onder de klok. Ze heeft overigens haar hand op de schouder
 van mijn moeder (uiterst linksboven, onder dezelfde klok).
Mijn vader zit in zijn witte jasje weer pal voor mijn moeder op de tweede rij.
Die goeie ouwe vooroorlogse tijd, oftewel Tempo Doeloe.