Maja

Diep in mijn kledingkast, achter een stapel truien die ik nooit meer draag, tref ik een stuk zeep aan. Waarschijnlijk is het daar in een vorig leven neergelegd teneinde mijn textiel van een fris geurtje te voorzien. Vind ik aandoenlijk, zo’n vergeten stuk zeep. Wie gebruikt dat eigenlijk nog sinds we decennia geleden zijn overgestapt naar zielloze vloeibare substanties in plastic handpompjes of flacons? Ooit was zo’n fijn geurend stukje zeep een luxeproduct. Je deed het je moeder of oma cadeau; het zat dan ook meestal in een fraaie verpakking. Ik herinner me merken als Maja, Flor de Blason en natuurlijk het overbekende Lux.
Naast luxeproduct was zo’n blok zeep wereldwijd vooral belangrijk voor de algemene hygiëne en daarmee de gezondheid. Ook het huishouden kon niet zonder. Toen en nu, want nog immer staan in de Derde Wereld miljoenen vrouwen kniediep in riviertjes de was te doen met zo’n blok zeep in de hand, vaak ook gebruikmakend van een platte steen of rots voor het betere schrobwerk.
Ach.
Ik kijk naar het blokje zeep in mijn hand. Het is zachtgroen, heeft mooi afgeronde hoeken. Nooit gebruikt, een beetje ingedroogd, maar toch nog lichtjes geurend naar lelietjes van dalen, of naar vroeger. Ik leg hem maar weer terug in mijn vorige leven, diep in de kledingkast, achter de stapel truien die ik nooit meer draag. En sluit de deur.