Gelijktijdig arriveerden we voor de dierenartsenpraktijk: een stel in een zilvergrijze Mercedes C-Klasse en ik op mijn fiets. Doordat de grote sedan moeite had met parkeren, verscheen ik als eerste voor de balie waarachter de als altijd vriendelijke praktijkassistente. Als vaste klant vroeg ik voor mijn bejaarde rode kater Joop - thuis behaaglijk slapend op de tweezitsbank - om insuline en 'n voorraadje injectienaalden.
De Mercedes-mensen stapten intussen achter mij langs zwijgzaam binnen en namen plaats in de open wachtruimte. Ze hadden een afspraak, dat was duidelijk. Het was een gedistingeerd duo. Vijftigers. De man hield op zijn schoot een laag open mandje waarin een behaaglijk kussentje. Op dat kussentje lag een kat, een cyperse. Het beestje was wakker en observeerde rustig zijn omgeving. Vond ik opvallend, katten blijven bij een dierenarts meestal niet zo kalm in een open mandje liggen.
Nonchalant leunend tegen de balie wachtte ik lang op de insuline voor mijn Joop. Dat spul moest van ver komen, ergens uit een koeling in een achterkamer. Buiten mij en het stel met de kat in het mandje was er nu niemand in de wachtruimte aanwezig. We keken strak voor ons uit, de klok tikkend, de stilte drukkend. Ik verlangde naar enig geluid.
‘Wat is-ie rustig,’ zei ik wijzend naar hun kat.
Even bleef het stil.
‘Dit zijn haar laatste minuten,’ sprak de vrouw zacht waarna prompt de man een pijnlijke grimas trok en in hartverscheurend snikken uitbarstte.
‘Och jee,’ kreunde ik, terwijl de man zijn jammerende gezicht achter beide handen verborg.
Gelukkig keerde op dat moment de praktijkassistente terug met mijn bestelling in haar hand. Ik pinde, zei haar gedag en wenste het verdrietige stel heel veel sterkte.
Thuis gekomen, lag Joop nog steeds op mijn tweezitsbank te knorren. Ik keek naar zijn ademhaling en dacht, hoe lang heb jíj nog? Ik wilde het niet weten.
Nonchalant leunend tegen de balie wachtte ik lang op de insuline voor mijn Joop. Dat spul moest van ver komen, ergens uit een koeling in een achterkamer. Buiten mij en het stel met de kat in het mandje was er nu niemand in de wachtruimte aanwezig. We keken strak voor ons uit, de klok tikkend, de stilte drukkend. Ik verlangde naar enig geluid.
‘Wat is-ie rustig,’ zei ik wijzend naar hun kat.
Even bleef het stil.
‘Dit zijn haar laatste minuten,’ sprak de vrouw zacht waarna prompt de man een pijnlijke grimas trok en in hartverscheurend snikken uitbarstte.
‘Och jee,’ kreunde ik, terwijl de man zijn jammerende gezicht achter beide handen verborg.
Gelukkig keerde op dat moment de praktijkassistente terug met mijn bestelling in haar hand. Ik pinde, zei haar gedag en wenste het verdrietige stel heel veel sterkte.
Thuis gekomen, lag Joop nog steeds op mijn tweezitsbank te knorren. Ik keek naar zijn ademhaling en dacht, hoe lang heb jíj nog? Ik wilde het niet weten.
 |
| Joop is nu al ruim vijf jaar dood. Ik mis hem nog vrijwel dagelijks |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten