Rachmaninov

Een vleugel, ook wel concertpiano of grand piano genoemd, is misschien wel het allermooiste muziekinstrument. Naast instrument is het ook een daverend meubelstuk, eyecatcher in elke ruimte. Meestal zwart, soms wit, maar altijd diepglimmend en voorzien van eindeloos golvende rondingen op sterke, doch elegante balletbenen.
    Naast zijn mooie uiterlijk levert dit instrument ook bovenaardse klanken. Ik denk zelfs dat een vleugel het meest schitterende geluid produceert dat een menselijk gehoor kan waarnemen. En dat is als hij, bij voorkeur tijdens een verhuizing, van tienhoog op de straatstenen klettert. Een heerlijke dreun vol laag en hoog fladderende tonen, gevolgd door een majestueuze galm die straten verder hoorbaar is en daarna een wegstervend plink-plank-plonk zoals de allerlaatste druppels op een zinken dak na een tropische stortbui. Tenslotte is daar de ademstokkende naklank die zelfs Rachmaninov declasseert: een hallucinante ruis die - overgaand in drukkende stilte - geluidsdronken omstanders minutenlang vleugellam ins Blaue hinein doet staren. Hemels!
    Een neerstortende vleugel is niet alleen hemels, maar vooral uiterst zeldzaam. Je komt het nog wel eens tegen in oude slapstick. Bovendien tref je verreweg de meeste vleugels op benedenverdiepingen van villa's, herenhuizen of chique restaurants aan, dus van enig neerkletteren komt het zelden. Uitzonderingen vind je wellicht in luxueuze hoogbouw. 

    Wie, kortom, de overweldigende sensatie van een op het plaveisel pleurende concertpiano wenst te ondergaan, dient derhalve een stel onhandige verhuizers te volgen dat opdracht krijgt een vleugel uit een penthouse te takelen. Of een (lach)film uit de oude doos te scoren. In zwart-wit dus, net zoals het klavier zelve.