Neuspeuteren

Jezusmina wat krijgen we nu?! De roman die ik lees valt uit elkaar, delen van het binnenwerk laten zomaar los. Het is een bibliotheekboek, nieuw nog, maar kennelijk slecht gebonden - zonder waarschuwing glijden de katernen ineens op mijn schoot. Balen, want het is een prachtwerk dat me meeneemt naar een andere tijd en plaats. Naar een eenvoudige hut in de bossen van de noordelijke Appalachen, ergens in de 17e eeuw. Die hut wordt in de loop der jaren, decennia, eeuwen betrokken door een bonte stoet passanten die hun verlangens, geheimen en beproevingen meeslepen. Die steeds weer nieuwe bewoners brengen veranderingen teweeg aan dat wat ooit een rudimentair onderkomen was. Zij maken van de hut een huis, brengen de grond in cultuur, maar aan tragiek ontkomt niemand. Ik hou erg van dit soort verhalen, zal het boek beslist uitlezen, maar het voelt ineens zo anders met dat losse binnenwerk. De magie is minder, het leest gewoon rot.
     Guttegut, wat loop ik toch weer te piepen, dit keer over een uit elkaar gevallen roman. Verreweg het grootste deel van het menselijk bestaan wisten we niet eens wat lezen was. Toch vermaakte men zich kostelijk, bijvoorbeeld door aandachtig neus te peuteren, bessen te plukken of domweg te staren naar varengroene valleien en maanverlichte rivieren. Maar toen kwam het schrift, gevolgd door de boekdrukkunst. En toen kwam het beeld, de fotografie, film. En toen kwam de nieuwe wijsheid dankzij halfgeleiders en processoren. En toen en toen.
     Laat ik daarom geen drama maken van loslatende boekkaternen. Ik zal tijdens inlevering het euvel netjes melden bij de bieb. Daar werken aardige mensen, die hebben er vast begrip voor. Gewoon verder lezen dus, het rammelende binnenwerk omzichtig behandelen en doen of er niks aan de hand is. Dus snel terug naar het eenzame boshuis. Aandachtig neuspeuteren is een optie.

Het berust echt op toeval, maar juist in het weekend dat ik dit blogje plaats,
 verschijnt in de Volkskrant een uitgebreide recensie over genoemde roman.