Boerenbont

Bij Primera vroeg ik om een velletje postzegels. Het vlotte vrouwmens achter de toonbank: ‘Wilt u Willem Alexander of heeft u liever iets gezelligs?’ Lacherig speelde ik het spel mee. ‘Doe mij dan maar iets gezelligs.’ 

     De winkeldame kwam daarop aanzetten met een setje van tien uit de serie Echt Hollands waarop vrolijk gekleurde afbeeldingen van bijvoorbeeld een Boerenbont servies, een bakfietsje, grachtenhuisjes, kaasblokjes en tulpjes. Echt Hollands inderdaad, ehh, nou ja, geinige trutzooi dus. Toch bekroop mij enig schuldgevoel, want waarom koos ik - als statement - niet voor de koning? Om het een beetje goed te maken probeerde ik nog: ‘Niet dat ik iets tegen Willem Alexander heb, hoor.’ Het leed was echter al geschied. Net als veel landgenoten toonde ik me matig koningsgezind. 

    Dat was niet geheel de bedoeling, want ik vind de operette rond WA en zijn gezinnetje wel wat hebben. Oké, nuchter bezien is ons vorstenhuis volkomen achterhaald. Je kunt het ook krankjorum noemen, maar dan amusant, ongevaarlijk krankjorum, wat je van veel andere staatsvormen bepaald niet kunt zeggen. Jazeker, de Oranjes kosten de 'hardwerkende' burger een paar stuivers, maar er blijft voor hem (m/v/x) heus nog genoeg zakgeld over voor lachgas, botoxjes, tattootjes, cappuccino's, abonnementjes en Action-shit. Laten we daarbij ook niet vergeten dat ons koningshuis weliswaar erg rijk is, maar toch - gevangen in schijnwerpers - minder vrij te besteden heeft dan menig baasje op de Zuidas, cryptospeculant, deejay, voetballer of kletskous bij de commerciëlen.

     Kortom, ik had gewoon het monochrome porem van Willem Alexander moeten verkiezen boven het (boeren)bonte alternatief dat over de toonbank gaat als Echt Hollands. Maar ik moest natuurlijk weer de vlotte jongen spelen. Eentje die voor zijn gedateerde vorm van communicatie lacherig de voorkeur gaf aan 'gezellige' postzegels.

De serie 'Echt Hollands'