Prachtig

Zelden hoor je iemand zeggen dat hij (m/v) een prachtig huis heeft, of een prachtig figuur, gebit, handschrift of paar borsten. Logisch, want zoiets heet opscheppen, dus dat doe je niet. Wat weer wel kan (of mag!), is als men zich in de verleden tijd uitspreekt. Wie beweert dat hij een prachtig huis, gebit of handschrift had, vertelt iets interessants: een verhaal over verval. Wie bijvoorbeeld zegt, “ik had mooie borsten”, geeft aan dat ze nu theezakjes zijn, of afgezet. Zo iemand ontvangt begrip en medeleven.
Het tegenovergestelde geldt wanneer het nazaten betreft. Hier hanteert men zonder enige gêne de tegenwoordige tijd: “Ik heb een prachtige zoon” of “Ik heb twee prachtige dochters.” Wie daarentegen zegt “Ik had een prachtig kind”, kan, tenzij het kind is overleden, gefronste wenkbrauwen verwachten. Toch is het vreemd dat je in zulke gevallen de verleden tijd zelden hoort gebruiken. Veel mensen waren immers prachtig en puur op kinderleeftijd, terwijl je ze later wel kunt schieten.
Nee, ik ben geen pedo.