Vriendin en ik brachten een week op Vlieland door. In een
duinhuisje. We lazen en wandelden veel. Tijdens een van die wandelingen werden
we bijkans omver gelopen door een groep hijgende mannen behangen met
verrekijkers, telelenzen en geluidsapparatuur. Het nietsontziende gezelschap
richtte zich op een vogeltje hoog in een dennenboom: een
bergfluiter. Het beestje is kennelijk vrij zeldzaam, want de
vogelaars waren er van heinde en ver voor naar Vlieland geroeid. Nieuwsgierig
geworden, zagen wij, op hun aanwijzingen, de bergfluiter uiteindelijk ook. Een
weinig opvallend diertje.
Twee dagen later in ons duinhuisje. Vriendin waste af, ik
las de krant. Tja. Plots een harde bonk tegen de ruit. Buiten, op het terras, lag
een vogeltje. Een
heggenmus - géén
familie van de huismus. Ik pakte het geknakte vogeltje op. Het arme beest ademde
zwaar; het sidderde. Na een minuut of vijf borrelde, vanuit zijn bekje, een kwakje
bloed op de muis van mijn hand, waarna de heggenmus wegzakte. Zijn doodstrijd
was voorbij. Vriendin en ik begroeven het vogeltje naast het huis, onder een rozenbottelstruik in het duinzand. Niemand kwam kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten