Neanderthaler

Het dreigt mis te gaan met dit blog. Als ik een nieuw bericht wil plaatsen krijg ik de laatste tijd steevast de melding: Error: Possible problem with your *.gwt.sml module file. Daarna volgt een welhaast nog robotachtiger koeterwaals dat eindigt met de waarschuwing Expect more errors, wat me overigens een hele treffende definitie van ons hele bestaan lijkt, maar dat terzijde.
Geen idee wat hier gaande is, maar bemoedigend klinkt het allerminst. Ook geen idee bij wie ik hiervoor te rade kan. De aanbieder van dit format (blogspot.com) woont namelijk in Amerika en heeft zich kennelijk achter zijn couch verstopt, want hij geeft niet thuis. En zelf ben ik een neanderthaler die de wereld van eenen en nullen probeert te overleven onder het Cruyffiaanse motto ‘het gaat goed tot het fout gaat’, wat bewijst hoe eenzaam een mens kan zijn - bij geboorte, dood én computerproblemen.
Dus mochten er zonder verdere waarschuwing ineens geen nieuwe berichten meer verschijnen op dit blog, dan weet men hoe het zit: de techniek laat het afweten, of ik. Vandaar nu alvast een welgemeende wens aan mijn miljoenenpubliek: een goed 2014.

Aandacht

Een prettig huishoudelijke klusje is, vind ik, het reinigen van de afstandsbediening. Je kunt het in je luie stoel doen, lekker bij de kachel, mooi rustgevend muziekje op en een glas rooibosthee onder handbereik. Geconcentreerd pielend met een reinigingsdoekje tussen knopjes en toetsen, ontdoe je je remote van vette vingers die zijn ontstaan door het gelijktijdig zappen, nuttigen van borrelnootjes en pulken aan je neus. Een prima oefening in mindfulness, zou mijn psychotherapeut gezegd kunnen hebben. ‘Vergeet alles om je heen en heb liefdevol aandacht voor slechts dat ene,’ sprak ze vaak zalvend.
Ben je klaar met de afstandsbediening van de televisie, kun je op dezelfde manier verder met die van de geluidsinstallatie of de dvd-speler. En waarom niet meteen gelijk ook de huistelefoon en het toetsenbord van de computer? Vieze vette vingerafdrukken all over. En ook die bestrijd je het beste met liefdevolle aandacht, volgens de mindfulness-methode van meditatiegoeroes. Waak hierbij wel voor het ontwikkelen van smetvrees; voor je het weet ben je dáárvoor onder behandeling.

Reddingsboei

Een van de meest aaibare wezens is ongetwijfeld de orang-oetan. Vooral de jonkies oefenen grote aantrekkingskracht uit. Hun aanhankelijkheid, onschuld, aandoenlijkheid plus de hartverwarmende looks van een schattig kindje met Down (met die fluwelen oogplooitjes) doen menigeen smelten. Tel daarbij op dat zo’n baby-orang-oetan niets liever doet dan zich vol overgave aan je vastklampen alsof je zijn reddingsboei bent. Het maakt van alles in je los: vader, moeder, Jezus, Batman, Lenie ’t Hart, David Attenborough, beschermer, hoeder van het onschuldige, verdediger tegen het kwade, leider van de opstand tegen ongerechtigheid, vechter voor een betere wereld. Wellicht is dat ook de reden waarom politieke leiders - waaronder enkele zeer bedenkelijke - altijd druk in de weer waren met pandabeertjes, babytijgers of herdershond Blondi, vooral met camera’s in de buurt. Geen betere pr dan dierenliefde. Als Marianne Thieme dagelijks met een orang-oetan-baby in de Tweede Kamer verschijnt, wordt haar partij bij de volgende verkiezing geheid de grootste. Harten winnen is niet moeilijk. Houden wel.

Ik wens iedereen plezierige feestdagen.

Talent

In mij woont een virtuoos gitaarspeler. Bewijzen kan ik dat echter niet, want ik beheers geen enkel akkoord daar ik nooit serieus aan het tokkelen sloeg. Was dat wel gebeurd dan hadden niet Eric Clapton, Jimi Hendrix, B.B. King, The Edge of Jimmy Page alle wereldpodia plat gespeeld, maar ik! Jammer, jammer. Dat zie je ook in de sport. Usain Bolt is werelds snelste sprinter, maar vermoedelijk rennen alleen al in de Nigerdelta een dozijn jongemannen sneller dan de beroemde Jamaicaan. In plaats van sprintkanon werden deze getalenteerden echter veehoeder of marktverkoper. In het oerwoud van Nieuw-Guinea leven waarschijnlijk tientallen Papoea’s die genialer zijn dan Magnus Carlsen, de Noorse schaakgrootmeester en huidige wereldkampioen. Jammer genoeg hebben de meeste Papoea’s nog nooit paarden, lopers en pionnen gezien. Serena Williams en Rafael Nadal zijn op moment van schrijven de nummer 1 tennissers van de wereld. Maar zodra de gehele jeugd van Mongolië per direct tennisles krijgt, kukelen Williams en Nadal in sneltreinvaart uit de top 100. Conclusie: alle wereldsterren danken hun faam aan de afwezigheid van anderen, zoals de gitaarspeler in mij.

Teambuilding

Natuurgebied Oostvaardersplassen oogt kaalgevreten en troosteloos. Ik sta in observatiehut De Zeearend, alleen, en kijk met geknepen ogen naar het panorama: scharrelende ganzen met op de achtergrond konikpaarden die hun schaduwen voortslepen over een stoppelige grasvlakte.   
Na een minuut of tien zwaait de deur van de observatiehut open waarna een groep druk keuvelende lieden binnenstapt. Weg stilte! Al snel is mij duidelijk wat hier gaande is: een stel kantoortijgers tijdens een bedrijfsuitje of dagje teambuilding. Een rijzige heer met een snor lijkt opperhoofd. “Nee, ik heb de stukken van de Raad van Bestuur nog niet ingezien,” hoor ik Winnetou oreren terwijl hij in de verte tuurt. Een gezette pennenlikster fluistert net niet zacht genoeg tegen haar buurvrouw: “Ze zijn niet erg proactief in het evaluatieteam.”
Gesprekken bij de koffieautomaat, daar hoef je niet voor naar de Oostvaardersplassen. Ik gok dat het gezelschap straks, op de terugweg naar hun kantoortuin, ergens gaat zitten wokken. De zaak betaalt, dus uiteindelijk de klant.

Kindje

Onlangs zag ik een echo van een mensje in de maak. Moeders was nog geen drie maanden ver en het wurm had, schat ik, amper het formaat van een Playmobilpoppetje. Alles erop en eraan. We noemen dat een wonder, want het is nauwelijks te bevatten dat zo’n wurm uiteindelijk tot mens uitgroeit, misschien wel tot een bouwvakker, politieagent, verpleegster, prinses of piraat. Sorry, maar bij Playmobilpoppetjes denk ik al gauw aan dit soort figuren, die helaas doorgaans langer leven dan hun collega’s van vlees en bloed, maar dit terzijde.
Wonderlijk dus, zo klein en toch zo compleet, ofschoon dit alles zich door de wetenschap redelijk eenvoudig laat verklaren. Je kunt immers met behulp van een zwikkie elektronen, neutrino’s en quarks bij wijze van spreken een oceaanstomer ter grootte van een zandkorrel construeren - size doen n’t matter. Maar aan dat soort nuchtere verklaringen heb je natuurlijk geen enkele boodschap als je de aanstaande ouders bent van zo’n kindje in wording. Of grootouders. Hier nemen de emoties het geheel over. Misschien is dàt wel het grootste wonder.

Buitenland

Momenteel is Nederland het lelijke eendje van West-Europa. Ons weertype is grijs, we kopen foute treinen en straaljagers, hebben hoge hypotheekschulden en onze werkloosheid baart zorgen. Jazeker, er is vrijheid van meningsuiting, geaardheid en religie en we hebben een vangnet voor sociaal zwakkeren en nieuwkomers. Maar uitgerekend zíj kankeren het hardst. Nee, dan het buitenland.
Belgen maken er weliswaar eveneens een zooitje van, maar betalen minder belasting, en voetballen tegenwoordig beter. Scandinaviërs zijn welvarender en hebben ruimte zat. Engelsen hoeven de last van de euro niet te dragen en hun taal is leading. In Zwitserland is men niet alleen rijker, het is er ook schoner en veiliger. De Fransen? Die leven onder een dak met God. Spanjaarden, Portugezen, Italianen en Grieken hebben ook genoeg om over te zeiken, maar doen dat met een fles zelfbrouwsel in de schaduw van een olijfboom. Duitsers? Sonderklasse! Misschien dat Ieren en Oostenrijkers enigszins met ons zijn te vergelijken, maar zíj bezitten een echt landschap.
Voor het goede moet ik nu afronden met iets positiefs over Nederland. Vooruit dan: mijn AOW.

Jezus

Het doen uitgaan van kerstkaarten is geen kattenpis. Het begint al met de keuze tussen decemberzegels en gewone. Decemberzegels zijn goedkoper maar slechts verkrijgbaar per 20, en zo groot is mijn kringetje niet. Overgebleven zegels bewaren voor volgend jaar is optie maar de kans op kwijtraken groot. Vervolgens sta ik voor de vraag welke-kaart-voor-wie? Het schattige roodborstje voor diervriendelijke A; een besneeuwd landschapje voor sfeergevoelige B; het oer-Hollandse ijsprettafereel voor gezellige C; iets abstracts voor kunstzinnige D. Maar waarom moeilijk doen, ik kan ook iedereen gewoon dezelfde afbeelding sturen, bijvoorbeeld kindeke Jezus of iets met engeltjes. Enne, wat schrijf ik? Ga ik voor een standaardtekst of iets persoonlijks? Het eerste is wat clichématig, maar vormt wél de kern. En stop ik de goede kaart wel in de juiste enveloppe? Ik wil mijn bejaarde schoonmoeder namelijk geen voorspoedige zwangerschap wensen. Ten slotte is daar nog de vraag wannéer ik mijn kerstpost verzend. Te laat, dan lijkt het of ik het bijna ben vergeten. Te vroeg, dan zou men kunnen denken dat ik mijn wenskaarten snel heb verstuurd om er maar vanaf te zijn. Het laatste.

   

Zen

Ooit, toen het mijne kapot ging, had ik geen geld voor een nieuw scheerapparaat. Ik kocht daarom een bus scheerschuim en een wegwerpmesje. Veertig jaar later weet ik niet beter. Oké, het is niet groen, zo’n spuitbus en die plastic wegwerpmesjes. Maar het kost weinig, scheert glad en voelt fris. Ik ben daarmee geen uitzondering. Met name in grote steden scheert men zich graag nat, zo wees recent onderzoek uit, terwijl men in de provincie veelal gebruikt maakt van het stopcontact. Maar nu is er nieuwe trend: de old school barbier. Je laat je dan verwennen door zo’n mannetje die kromgebogen zijn scalpel over je kakement en langs je adamsappel laat glijden. Het schijnt een weldadige beleving te zijn, een beetje zen. Vooral bij de Randstedelijke culturele elite is het cool (sorry, en vogue) om de barbier te frequenteren. Het heeft er inmiddels dezelfde status als het niet bezitten van een eigen auto en periodiek offline zijn. Het nieuwe chique. Wie anno nu een Philishave en een Kia bezit en de hele dag twittert of facebookt, houdt daarover wijselijk zijn mond. Of scheert zich weg, naar de provincie.

Sinterklaas

Regelmatig loopt de man de dierenartsenpraktijk binnen. Zijn rode kater heeft namelijk zorg nodig: dieetvoer, vlooiendruppels, ontwormingstabletten. Aan de balie geeft hij dan zijn bestelling op aan de assistente. Routine. Maar vandaag ziet hij iets bijzonders. In een hoek van de ruime wachtkamer staan lege eetbakjes in alle soorten en maten. In die bakjes liggen kaartjes waarop (soms kinderlijk geschreven) de huis- en soortnaam van huisdieren. Dus: Bandit – hond. Of: Kimi – kat. Of: Fluffie – konijn. De man informeert naar het hoe en waarom. De assistente: “Dat is voor Sinterklaas. Wie hier z’n bakje heeft gezet en op 5 december tussen 14.00 en 15.00 uur langskomt, vindt er een verrassing in. Van de Sint! Misschien iets voor u?” De man laat een schampere lach vallen.
Naar huis fietsend denkt-ie: We zijn in dit land écht van de pot gerukt; overal in de wereld is ellende en wij vieren verdomme Sinterklaas met onze huisdieren!
Thuis, op de bank, vertelt (!) de man het verhaal aan zijn rode kater die, als altijd, op zijn schoot resideert. Vervolgens vraagt hij zich af hoe hij zonder gezichtsverlies alsnog een leeg eetbakje in de wachtkamer van de dierenartsenpraktijk kan leggen.

 

Bontkraagjes

In een steegje staan een man en een vrouw voor een historisch gebouw. Senioren, een beetje chique. Zij draagt een stijlvolle baret, hij een rugzakje van Vaude. De vrouw leest aandachtig de tekst op een houten plaquette die aan de buitenmuur hangt. “Zozo, 14^e eeuw,” hoor ik haar ontzagvol zeggen wanneer ik het duo achterlangs passeer. “Kom Juul,” spoort de man haar aan, “we hebben alles wel zo’n beetje gezien. Ik ben toe aan een glas, de R zit in de klok.” Hij heeft gelijk, het is na drieën. “We vinden wel iets gezelligs op de boulevard,” stelt Juul hem gerust.
Als ik even later over diezelfde boulevard wandel, weerklinkt vanuit het Dolfinarium het vrolijke geblaf van een zeehond. Jawel, van Harderwijk word je blij. Maar even later passeren mij twee Marokkaanse jongens. Breed lopend, bontkraagjes, witte gympen, getrimde haartjes, wolken duur herenparfum. De ene knaap zegt: “Zij moet niet zeiken weet je.” De ander spuugt op de grond. Ach wat jammer nou voor dit mooie zuiderzeestadje, denk ik. Want hardop zeggen mag je het niet.