Natuurgebied Oostvaardersplassen
oogt kaalgevreten en troosteloos. Ik sta in observatiehut De Zeearend, alleen, en kijk
met geknepen ogen naar het panorama: scharrelende ganzen met op de
achtergrond konikpaarden die hun schaduwen voortslepen over een
stoppelige grasvlakte.
Na een minuut of tien zwaait de
deur van de observatiehut open waarna een groep druk keuvelende lieden binnenstapt.
Weg stilte! Al snel is mij duidelijk wat hier gaande is: een stel
kantoortijgers tijdens een bedrijfsuitje of dagje teambuilding. Een rijzige heer
met een snor lijkt opperhoofd. “Nee, ik heb de stukken van de Raad van Bestuur
nog niet ingezien,” hoor ik Winnetou oreren terwijl hij in de verte tuurt. Een gezette
pennenlikster fluistert net niet zacht genoeg tegen haar buurvrouw: “Ze zijn niet
erg proactief in het evaluatieteam.”
Gesprekken bij de koffieautomaat, daar hoef je niet voor naar
de Oostvaardersplassen. Ik gok dat het gezelschap straks, op de terugweg naar
hun kantoortuin, ergens gaat zitten wokken. De zaak betaalt, dus uiteindelijk
de klant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten