Kindje

Onlangs zag ik een echo van een mensje in de maak. Moeders was nog geen drie maanden ver en het wurm had, schat ik, amper het formaat van een Playmobilpoppetje. Alles erop en eraan. We noemen dat een wonder, want het is nauwelijks te bevatten dat zo’n wurm uiteindelijk tot mens uitgroeit, misschien wel tot een bouwvakker, politieagent, verpleegster, prinses of piraat. Sorry, maar bij Playmobilpoppetjes denk ik al gauw aan dit soort figuren, die helaas doorgaans langer leven dan hun collega’s van vlees en bloed, maar dit terzijde.
Wonderlijk dus, zo klein en toch zo compleet, ofschoon dit alles zich door de wetenschap redelijk eenvoudig laat verklaren. Je kunt immers met behulp van een zwikkie elektronen, neutrino’s en quarks bij wijze van spreken een oceaanstomer ter grootte van een zandkorrel construeren - size doen n’t matter. Maar aan dat soort nuchtere verklaringen heb je natuurlijk geen enkele boodschap als je de aanstaande ouders bent van zo’n kindje in wording. Of grootouders. Hier nemen de emoties het geheel over. Misschien is dàt wel het grootste wonder.