Generatieverschil

In de speelgoedzaak vroeg ik of ze speeldoosjes verkochten. ‘Wanden vol meneer; loopt u maar mee,’ zei de jonge verkoopster. ‘Wanden vol,’ herhaalde ik vol ongeloof. Ìk achter haar aan; bleken er inderdaad wanden vol te hangen met ‘speeldoosjes’, maar dan anders. Als ouwe lul zie ik een speeldoosje namelijk als doosje waar muziek uitkomt; het winkelmeisje dacht echter aan een doosje met een speeltje erin: een pop, een kinder-iPad, een autootje dat tuuttuut doet. Misverstand dus. En generatieverschil. En nee, zo’n speeldoosje dat ik bedoelde verkochten ze helaas niet. ‘Misschien een antiekwinkel of zo?’ Au.
Even later, in de winkelstraat, liepen drie vrolijke tienermeiden voor me uit. Ik hoorde de middelste, de aanvoerster, uit het niets zeggen: ‘Gaan jullie naar het WK kijken?’ Haar vriendin ter linkerzijde vroeg wat dat was, het WK. ‘Nou,’ zei de wijsneus, ‘dat is bijvoorbeeld dat Nederland tegen Barcelona moet voetballen. Maar joh, we verliezen toch.’ Dat laatste vond ze kennelijk zo grappig dat ze hi-hi-hi-end dubbelklapte. Haar twee vriendinnen gierden het natuurlijk ook meteen uit. Follow your leader.
Weer thuis, wist ik twee dingen. Er zijn speeldoosjes en speeldoosjes. En Barcelona is voor ‘ons’ een te sterk voetballand.