Bleek

Een levendige sfeer op het terras langs het kartcircuit. Naast me zit een groepje jongeren: drie knapen, acht meiden. Ze gaan aan de slag, trekken raceoveralls aan, grijpen naar helmen.
Even later, op de baan, zetten de drie knapen er flink de sokken in. De acht meiden bakken er weinig van; in de laatste ronde rijdt een van hen tegen de baanafscheiding waarbij ze zich bezeert. Haar helm gaat af, ze ziet bleek, huilt, grijpt naar haar pols. Wanneer alle motoren weer zijn verstomd loopt ze samen met een van haar vriendinnen het restaurant binnen. Klein kwartier later komen beiden terug om zich bij het gezelschap te voegen dat inmiddels weer, naast mij, op het buitenterras heeft plaatsgenomen. Het bleke meisje houdt nu krampachtig een blauwgeruite theedoek om haar pols waaronder vermoedelijk een paar ijsblokjes om zwelling tegen te gaan. De anderen informeren bezorgd hoe het met haar is. Piepend geeft ze uitleg. Maar al snel is ze buitenstaander want haar vrienden en vriendinnen zijn nog vol van hun kartavontuur terwijl het meisje stilletjes voor zich uit kijkt, bleek en betraand. Dat beeld versterkt zich even later als de groep zich opnieuw opmaakt het circuit op te gaan. Het bleke meisje blijft achter. Uit het nest gevallen vogeltje. Verband om verstuikt pootje. Blauwgeruit.