Klein maar fijn, is het devies bij restaurant Kanaya. Een tsunami van petieterige en uiterst smakelijke gerechtjes passeerde mijn hapgrage snufferd. Of het allemaal wel zo hardcore ‘Nippon’ was, betwijfelde ik een beetje. Bovendien houden echte Japanners van ingetogenheid, stilte en reserve, terwijl dit restaurant op deze zondagavond uit zijn voegen barstte van de niet bepaald ingetogen Nederlandse families. Maar afijn, het zal het management sushi wezen, als de tent maar vol zit.
Dit aanziend, moest ik even denken aan mijn vader en andere familieleden die ooit het Jappenkamp van binnen zagen en anders waren ze tijdens de bezetting wel doorlopend op hun hoede voor de gevreesde Kempeitai. Honger, angst en terreur waren hun deel in die periode in en vlak na WO2. Maar oké, tijden veranderen, situaties wijzigen, inzichten verschuiven. Dus viel ik, zonder enige reserve, in dit stampvolle restaurant als een onverschrokken kamikaze aan, zwevend van de flanken van de Fujiyama en vervaarlijk zwaaiend met mijn eetstokjes, op de overvloed aan visblokjes (walvis?), noodlegerechtjes en als origami gevouwen tofureepjes. In plaats van ‘Eet smakelijk’, krijste ik driewerf ‘Banzai’. Niemand die het hoorde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten