Dat zat zo.
Napoleon was tijdens de slag bij Waterloo op z’n zachts
gezegd niet lekker. Hij leed die bewuste dag -
18 juni 1815 - aan migraine, buikklachten en aambeien. Dat laatste was
volgens veel beschrijvingen de aanleiding dat de Franse keizer, anders dan men
van hem gewend was, bij Waterloo zich zelden te paard in de voorste linies liet
zien. Velen meenden dat de keizer om die reden de slag in achterhoede
doorbracht, gezeten in een comfortabel stoeltje met stro. Anderen wisten echter
weer zeker dat Napoleon tóch op zijn paard was geklommen. Onder hen de maker
van deze maquette die het figuurtje van Napoleon daarom fier op zijn beroemde witte
paard Marengo had gepositioneerd.
‘Dat klopt niet,’ zei een van de aanwezigen die erg geloofde in
het stoeltje-met-stro.
‘Dat klopt wel,’ zei de maquettebouwer, ‘want Napoleon
kennende (hij kende hem dus), had hij zich op dat moment suprême beslist
niet door aambeien laten weerhouden op zijn schimmel plaats te nemen.’
Er volgde gekuch en geroezemoes.
Wij - maquettebouwer, (pseudo-)historici, kenners, liefhebbers –
kwamen er in de Hermitage niet uit. Wel waren we unisono van mening dat 't
vragen om moeilijkheden was indien je, geteisterd door aambeien, te paard
Europa wilde veroveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten