Luchtkusjes

'Attenzione!,’ hoorde ik achter me. Ik keek om en zag een groepje giebelende Italianen op robuuste stadsfietsen. Links van mij liepen twee halfdronken Russen op elkaars schouders te beuken. Vanachter haar raam gaf een hoer mij een luchtkusje. Het fijne van het Red Light District is dat je er als solo wandelende senior onbezorgd kunt rondneuzen zonder meteen als hoerenloper te worden gebrandmerkt. We zijn met velen en iedereen lijkt hier toerist. Dat bleek alras toen ik in het Spaans werd aangeklampt door een man en een vrouw. Of ik wist waar de synagoge was. Het duo sprak geen Engels en ik nada Spaans. Met een haastig geïmproviseerd ‘Mio speak no Espagnol,’ probeerde ik me ervan af te maken. Maar prompt trokken ze een stadskaartje tevoorschijn waarna de vrouw haar puntige felrode nagel op de synagoge richtte. Ik construeerde aan de hand van de kaart waar we ons op dat moment bevonden – ergens op de Kloveniersburgwal – en duwde hen vervolgens in de goede richting. De twee waren me muchos dankbaar. Vijf minuten later kreeg ik alweer een luchtkusje, nu van een lady met wulpse heupen in een limekleurig tangabroekje. Ze onderbrak daarmee het sensuele borstelen van haar lange zwarte manen en wenkte me. Bij Centraal, hier niet ver vandaan, wachtte mijn intercity op perron 13B.