Aap

Groot nieuws, ik heb een nieuwe zwembroek gekocht. Daar moet men niet te licht over denken, want bij zo’n aanschaf spelen heikele factoren een rol. De staat van het ouder wordende lichaam bijvoorbeeld, en ook zoiets als de nieuwe preutsheid. Vroeger ging dat eenvoudiger, alhoewel.
Als jonge knaap had ik slechts één wens: een destijds onder leeftijdsgenootjes erg gewild zwembroekje in luipaardkleuren. Zo eentje als Tarzan droeg. Deze film- en stripheld slingerde halfnaakt en masculien gillend van boom naar boom, al dan niet in gezelschap van Jane of van zijn beste vriend, een aap.
Toen ik eind jaren vijftig aan de hand van mijn moeder naar de herenconfectiewinkel stapte om een zwembroekje uit te zoeken, hoopte ik dan ook vurig op zo’n Tarzanbroekje. De verkoper verkocht vanachter zijn toonbank (zo ging dat toen) echter slechts drie varianten: een donkerblauwe, een donkerblauwe en een donkerblauwe. Het verschil zat ‘m in textuur en elastiek. Met forse tegenzin koos ik een donkerblauwe.
Een zwembroekje als van Tarzan kwam er helaas nooit, ook al doordat deze cultfiguur relatief snel weer uit beeld verdween. Nu leeft zijn naam slechts voort in de zoemende staaf op het nachtkastje van mijn Jane. En de aap, die ben ik.