Hondenpoep

Vrouw duwt kinderwagen. Ongeveer vijfendertig is ze; naast haar hupt een meisje van zeven à acht. Ik loop een paar meter achter het trio en hoor de vrouw zeggen: ‘Dus je vind dat papa harder werkt dan mama?’
Het meisje zegt ja en van achteren zie ik haar blonde hoofdje ernstig knikken.
‘Waarom dan,’ vraagt de moeder.
‘Nou, papa moet vroeg weg, en hij moet altijd veel doen en zo,’ zegt het dochtertje.
‘Maar ik werk thuis toch ook hard,’ klinkt het lichtjes geërgerd.
Het meisje antwoordt niet.
‘Of vind je dat wat ik thuis doe geen werken is,’ gaat de moeder verder.
‘Nee,’ zegt het meisje waarbij ze een extra huppeltje maakt.
Arm mens, denk ik. Als broedster, werpster, zoogster en zorgster wordt ze keihard afgevallen door haar eigen worp, eentje van haar eigen sekse nog wel. En dan is het ook nog eens herfst. Het sombert; verkleurde bladeren liggen over het trottoir verspreid. Eentje zit hardnekkig vastgeplakt aan een wiel van de kinderwagen, mogelijk is hondenpoep de verbindende factor. Het zorgt voor een flappend geluid. De moeder laat het zo, duwt verder, nu zwijgend.