Anita Witzier

Tijdens een voorjaarswandeling door het fraaie buitengebied van Nunspeet, stuitten vriendin en ik op een gloednieuwe fietsenfabriek, Stella, gespecialiseerd in E-bikes. Deze fabrikant dankt zijn bekendheid mede aan Anita Witzier. Zo vertelt de bekende presentatrice in een actuele commercial dat Stella-fietsen ‘gewoon in Nunspeet op de Veluwe’ worden gemaakt. Klopt, wij zagen het bewijs. Ook troffen we een boel bedrijvigheid rondom het pand. Logisch, E-bikes verkopen als de tierelier.
Toen we de moderne assemblagefabriek achter ons lieten en weer het groen indoken, bleef ik echter dubben over de vraag: waarom ‘Stella’? Want laten we wel wezen: wie ook maar een beetje testosteron bezit, wil niet op zo’n meisjesnaam rondfietsen. Het straatbeeld levert daarvoor het bewijs: gebruikers van dit merk zijn vooral mensen met (nog) weinig van dit mannelijke hormoon in het lijf. 

Conclusie: Stella is best een elegante merknaam, maar zo vrouwelijk dat een beetje kerel er niet op gezien wil worden. Nu heb ik er niet voor doorgeleerd, maar ik vermoed toch dat een Stellar of Ostella óók een ander publiek zou aanspreken, met omzetstijging als gevolg. Maar neen, doordat de oprichters een testosteronloze en dus bepaald geen genderneutrale merknaam verkozen, worden Stella's 'slechts' bereden door vriendelijke dames als Anita Witzier. En heren die zijn uitgeneukt.

Ezels

Terwijl mijn kleinzoontje zich vrolijk uitleeft tussen de geiten, konijnen en wipkippen, installeer ik me op een bankje in de zon. We zijn niet de enigen die op deze prachtige voorjaarsdag naar de omvangrijke, aan de rand van Amstelveen gelegen kinderboerderij zijn getrokken. Zo zitten een bankje verderop twee Instagram-mamma's druk te kwekken over hun dartelende grut.

‘Wow meid, wat heeft Tim al een lekker kleurtje,’ complimenteert de ene moeder de andere, waarop de laatste terstond in mitrailleurtempo uitleg begint te geven: ‘Ja hé, dat komt, we zijn lekker wezen skiën, Timmy voor het eerst mee, té leuk, oh oh oh, en we zijn nu net weer terug uit Portugal, ja meid, ik geef liever geld uit aan leuke tripjes dan aan dure kleding of feestjes of drankjes, ja toch, Timmy had ‘t daar in Portugal zo naar de zin, de hele dag was-ie druk met kiezelstenen in de rivier gooien, hadden geen kind aan hem, heerlijk joh, ja, nee, zo'n gastje heeft eigenlijk zo weinig nodig om zich te vermaken, een paar kiezelstenen, that’s it, hahaha, en we gaan in mei voor z'n verjaardag naar Disney Parijs, maar dat weet-ie nog niet hihi, en voor de zomer hebben we iets in Umbrië geboekt, nee voor ons geen Turkse all-in-resorts, gewoon een simpel huisje, een tuintje, een riviertje, wat steentjes om mee te gooien, vindt Timmy helemaal geweldig, en wij ook natuurlijk, proseccootje erbij en lekker niets, helemaal goed, mmm.’

Terwijl de vriendinnen zo nog een tijdje doorratelen, krijg ik plots ontzettende zin om met kiezelstenen te smijten. Gelukkig staat mijn kleinzoon ineens naast me. Hij steekt zijn handje uit en zegt: 'Kom opa, gaan we nu naar de ezels?'

Nooddruftig

Nauwelijks de poort van Batavia-stad gepasseerd, beland ik in een felrealistische misdaadfilm. Op tien passen afstand kijk ik ademloos toe hoe, voor de Nike-shop, drie geüniformeerde beveiligers een zwarte jongeman hardhandig tegen het plaveisel drukken. Het gaat er wild aan toe: gegil, hijgend gevloek en wildtrappende benen. Uiteindelijk lukt het de bewakers de handen van de knaap met een tie-wrap op zijn rug te binden. Daarna voeren ze hem ruw af.

Ik kijk de nu geboeide jongeman lang na. Zijn dreadlocks zijn sterk vervilt, zijn witte gympen smoezelig en zijn jeans verwassen. Ik ken hem van de journaalbeelden. Hij is een van de ontelbare knullen die de stoffige verveling, de magere geiten en de zoemende vliegen inruilden voor paradijselijk Europa. Opportunistisch, desperaat en illegaal.

Ik kan het niet helpen, maar wanneer ik na dit incident mijn weg door Batavia-stad vervolg, kijk ik om me heen met nooddruftige, zwarte ogen. Ik bezit weinig, ken armoe en schaarste, voel me achtergesteld, minderwaardig of juist boos. Maar tevens bruis ik van ambitie, testosteron en hebberigheid. En nu bevind ik me ineens in een blinkend Hollands koopjesdorp vol vrij toegankelijke winkels die uitpuilen van de luxe merkartikelen. En aan al die prachtige spullen mag ik vrijelijk zitten, ja zelfs de coole kledingstukken mag ik in ruime, glanzend bespiegelde kleedhokjes passen. En als ze te duur zijn - alles is voor mij te duur -, hang ik al dat moois gewoon weer keurig terug. Althans dat is de bedoeling, want hier ging het zojuist fout met me. Maar misschien ging het al fout toen ik vertrok uit Niger, Mali, Somalië of Eritrea. Ach, was ik maar weer thuis. Inshallah, bij de stoffige verveling, de magere geiten en de zoemende vliegen. 

Opus magnum

Ik parkeer mijn C1 pal voor de kleine receptie van het kringloopbedrijf dat is gevestigd op een bedrijventerrein aan de rand van de stad. Een jonge werknemer stapt uit het kantoortje en zegt me vriendelijk gedag. Ik ben hier bekend sinds ik aan het ‘ontspullen’ ben geslagen. Adios, overbodige en stof vangende meuk die ik in de loop van vele jaren verzamelde. Welkom, licht en ruimte.
Vandaag sta ik hier met mijn halve bibliotheek, boeken die ik nooit meer lees. Bij het oud-papier vind ik te pijnlijk, dus gun ik ze een tweede kans. De jongeman – trainingsjasje, baseballpetje – helpt me zwijgend met het sorteren, wegzetten, en afscheid nemen van mijn lectuur.
‘Ze zijn nog best mooi,’ probeer ik de stilte te doorbreken terwijl we gebroederlijk de boeken in een krat opstapelen. ‘Kijk deze,’ zeg ik met De Ontdekking van de Hemel trots in mijn hand. In een vorig leven kreeg ik Mulisch' opus magnum voor mijn verjaardag. Het betreft de luxe uitgave: eerste druk, harde kaft, gouden leeslint. ‘Niks voor jou,’ vraag ik een tikkie pesterig. Shit, een boek voor mij, hoor ik hem denken waarbij hij een gezicht trekt alsof hij in een emmer kots kijkt. Ik lach vanbinnen.
Even later tuf ik neuriënd naar huis. Ik voel me lichter, mijn huis is opgeruimder en Mulisch is dood.

Amorison

Volgens de algemene opinie waren de jaren vijftig van de vorige eeuw in Nederland nogal saai en grijs. Het betrof een periode van eenvoud en noeste arbeid. Voor frivoliteiten was nog weinig ruimte. Dat gold ook voor de leerkrachten van mijn lagere school. Op eentje na: juffrouw Amorison, zij zal toen pakweg 35 zijn geweest. In tegenstelling tot haar muisgrijs ogende collega’s, was juf Amorison een kleurrijk plaatje. Met haar struise, edoch goed geproportioneerd figuur, was ze van top tot teen glamour. Altijd hooggehakt, strakke mantelpakjes die haar zandloperfiguur fraai accentueerden, het gezicht on-Nederlands opgemaakt met steevast kersenrode (volle) lippen, het haar vaak in een elegante Grace Kelly-rol, was ze voor ons kinderen een filmster. En dan was er nog haar prachtige achternaam die je meevoerde naar golvende velden vol bloeiende lavendel en hoogzwangere wijnranken; naar warme zonsondergangen begeleid door zacht gitaargetokkel; naar autoritten langs de Côte d’Azur in een vintage cabrio.
Ik heb juf Amorison onlangs gegoogeld waarna ik bij een nicht van haar uitkwam. Deze nicht mailde me dat haar tante niet meer leefde, maar wel oud was geworden. En dat mijn kinderbeeld van een optisch zeer goed verzorgde, modieus elegante vrouw tot op zeer hoge leeftijd in stand is gebleven. Wel had ze de laatste jaren haar hoge pumps verruild voor comfortabeler schoeisel. Als bijzonderheid las ik dat ze graag dierentuinen in binnen- en buitenland bezocht. Ach ja, wanneer je beroepsmatig veel met kinderen omgaat, is het niet zo vreemd dat je uiteindelijk een dierenmens wordt. Oh, was ik maar haar labrador! Dan zou ik met wapperend oren op de bijrijdersstoel zitten terwijl we in een vintage cabrio gelukzalig langs de Côte d’Azur toerden.


Gamechanger

Zorgen te over in mijn leven. Schreef ik een vorige keer over neusharen, nu poneer ik een veel groter probleem: met welke douchegel begin je de dag? Keuzes, keuzes, keuzes. Jarenlang was ik verknocht aan Adidas, en dan met name aan de variant Active Start. Het sportmerk levert een mooie lichtgroene gel in transparant plastic. Het zwakke punt van deze flacon is echter de schuine bovenkant waardoor je hem niet op zijn kop kunt wegzetten teneinde ook van de laatste druppels gel te profiteren. Heel dom van het logo met de drie strepen. Nadat Adidas om die reden uiteindelijk afviel, ben ik een tijdje zwevend geweest. Dove, Axe, Badedas, Fa, Sanex, de hele Kruidvat probeerde ik. Maar niets bleek een gamechanger. Tót het moment dat ik in aanraking kwam met Nivea Men Energy. Een stoere (let op de manlijke grip aan de flanken!) kobaltblauwe flacon met subtiele citroengele accenten. Robuust, praktisch, pittig geurend, lekker smeerbaar, vaak in de bonus en bijzonder cool ogend in mijn spa. Bovendien heeft hij een vlakke top! En wow, het lijkt ook of ik nu energieker aan mijn dag begin. Ofschoon Sint Nicolaas, Jezus Christus en ik nog lang niet jarig zijn, wou ik hierbij Nivea Men Energy toch maar alvast op de kaart zetten. Nee, dit blog wordt niet gesponsord.  


 

Cactus

Indianen zijn een mooi en nobel volk. Met dank aan de talrijke spannende Hollywood-Westerns en (strip)boeken heb ik altijd veel op gehad met de roodhuiden. De termen ‘indianen’ en ‘roodhuiden’ slik ik direct weer in want native American is tegenwoordig de enig correcte term, dus daar dient men zich braafjes aan te houden.
Ik vraag me trouwens af of de romantische Westerncultus nog wel leeft, want ik zie geen kind meer cowboytje & natief Amerikaantje spelen. Mijn vriendjes en ik waren daarentegen vroeger verslaafd aan het spelletje. Geweren, revolvers, pijlen en bogen, werpmessen, lasso’s, niets was ons te gek. De enige die ontbraken waren de Appaloosa's waarop wij zo graag door het Haagse Zuiderpark hadden willen galopperen.
Mijn favoriete indianenverhaal betreft hun pijnbestrijding. Stel dat een of ander opperhoofd tijdens de buffeljacht van zijn, wegens een ratelslang, steigerende pony mieterde waardoor hij op een manshoge cactus klapte en ten slotte zijn knie verbrijzelde tegen een puntige rots. Men kan gevoeglijk aannemen dat de sachem na dit voorval verging van de pijn. Maar geen nood. Zijn dapperen kwamen hun creperende chief snel te hulp. Ze hielden hem dan in bedwang waarna ze met een pijlpunt zijn tong doorboorden (of een ander gevoelig plekje). Dat klinkt bizar, maar die geperforeerde tong zorgde er wel voor dat het opperhoofd nu minder pijn leek te voelen aan zijn verbrijzelde knie en de cactusnaalden. Een kwestie van afleiding dus. Ja, die native Americans wisten wel raad met de stijgende zorgkosten.


Zeiken, zieken, zemelen, zaniken, zeveren

Laten we er niet omheen draaien: vrouwen hebben altijd wat te zeuren. Voor het werkwoord ‘zeuren’ zijn aansprekender synoniemen te bedenken, maar ik probeer dit blog zoveel mogelijk te vrijwaren van populisme. 'Wilt u zich a.u.b. elders vervoegen,' klinkt immers heel wat stijlvoller dan het Ruttiaanse 'Pleur op'.
Afijn, zeuren dus, daar zijn vrouwen goed in. Mwè-mwè-mwè, dat werk. Voor het gemak vergeten ze echter dat een mannenleven ook geen pretje is. Neusharen bijvoorbeeld. Die kriebelen en er blijft van alles aan klonteren terwijl ze uit je gok groeien. En daar krijgt je omgeving weer jeuk van - vooral de dames.
Zo kreeg ik niet lang geleden een trimapparaatje. Heel aardig bedoeld, daar niet van, maar het is niet ondenkbaar dat het een galante hint of aanwijzing van de gulle geefster betrof. Daar kom je nooit helemaal achter en eigenlijk wil je het ook niet weten. Maar goed, een trimapparaatje dus. Het is een klein venijnig ding dat jankt op een minuscuul AAA-batterijtje. Behalve je neus- en je eventuele snorharen, kun je ermee ook de vegetatie kortwieken die uit je oorschelp groeit en aan je -lellen wappert.
Prima dingetje hoor, maar nu ik ‘m bezit ben ik natuurlijk ook moreel verplicht hem te gebruiken. Want anders is dát weer een reden voor gezeur, of een synoniem ervan.

Blij

Het is maart. Goddank. Het weer is nog prut, maar de lente nakend. Daarom racete ik uit pure blijheid reeds op de eerste dag van de maand naar de Action om gazonmest en tuinkalk te bunkeren. Die was daar namelijk in de aanbieding en dus bijzonder voordelig. Nou ja, nóg voordeliger moet ik zeggen, want bij de Action is immers alles altijd voordelig. Je komt er voor de prijs en beslist niet om blij te worden, want dat lukt je nooit. Ook niet bij Lidl of Aldi. Dat ligt niet aan de Action, Lidl of Aldi, maar aan het volk dat er hamstert. Dit leg ik verder liever niet uit, aangezien ik er zelf wel 'ns kom.
Met de zware pakken gazonmest en tuinkalk balanceerde ik op mijn nu topzware fiets naar huis. Het viel me daarbij op dat ik op kruispunten vaak voorrang kreeg van automobilisten. Ik zag veel vriendelijke gaat-u-maar handjes achter het stuur. Of dat nou kwam door die eerste meteorologische lentedag of door het aandoenlijke gestuntel van een ouwe lul op zijn zwaarbeladen fiets, ik weet het niet, maar ik werd wel blij van deze galanterie. En toen ik thuiskwam hoorde ik mijn grassprieten en borders jubelen toen ik ze direct trakteerde op de heerlijke voedingsstoffen van de Action. Blijheid alom, zo leek het. Had ik al gezegd dat ik er blij van werd?