Opus magnum

Ik parkeer mijn C1 pal voor de kleine receptie van het kringloopbedrijf dat is gevestigd op een bedrijventerrein aan de rand van de stad. Een jonge werknemer stapt uit het kantoortje en zegt me vriendelijk gedag. Ik ben hier bekend sinds ik aan het ‘ontspullen’ ben geslagen. Adios, overbodige en stof vangende meuk die ik in de loop van vele jaren verzamelde. Welkom, licht en ruimte.
Vandaag sta ik hier met mijn halve bibliotheek, boeken die ik nooit meer lees. Bij het oud-papier vind ik te pijnlijk, dus gun ik ze een tweede kans. De jongeman – trainingsjasje, baseballpetje – helpt me zwijgend met het sorteren, wegzetten, en afscheid nemen van mijn lectuur.
‘Ze zijn nog best mooi,’ probeer ik de stilte te doorbreken terwijl we gebroederlijk de boeken in een krat opstapelen. ‘Kijk deze,’ zeg ik met De Ontdekking van de Hemel trots in mijn hand. In een vorig leven kreeg ik Mulisch' opus magnum voor mijn verjaardag. Het betreft de luxe uitgave: eerste druk, harde kaft, gouden leeslint. ‘Niks voor jou,’ vraag ik een tikkie pesterig. Shit, een boek voor mij, hoor ik hem denken waarbij hij een gezicht trekt alsof hij in een emmer kots kijkt. Ik lach vanbinnen.
Even later tuf ik neuriënd naar huis. Ik voel me lichter, mijn huis is opgeruimder en Mulisch is dood.