Nooddruftig

Nauwelijks de poort van Batavia-stad gepasseerd, beland ik in een felrealistische misdaadfilm. Op tien passen afstand kijk ik ademloos toe hoe, voor de Nike-shop, drie geüniformeerde beveiligers een zwarte jongeman hardhandig tegen het plaveisel drukken. Het gaat er wild aan toe: gegil, hijgend gevloek en wildtrappende benen. Uiteindelijk lukt het de bewakers de handen van de knaap met een tie-wrap op zijn rug te binden. Daarna voeren ze hem ruw af.

Ik kijk de nu geboeide jongeman lang na. Zijn dreadlocks zijn sterk vervilt, zijn witte gympen smoezelig en zijn jeans verwassen. Ik ken hem van de journaalbeelden. Hij is een van de ontelbare knullen die de stoffige verveling, de magere geiten en de zoemende vliegen inruilden voor paradijselijk Europa. Opportunistisch, desperaat en illegaal.

Ik kan het niet helpen, maar wanneer ik na dit incident mijn weg door Batavia-stad vervolg, kijk ik om me heen met nooddruftige, zwarte ogen. Ik bezit weinig, ken armoe en schaarste, voel me achtergesteld, minderwaardig of juist boos. Maar tevens bruis ik van ambitie, testosteron en hebberigheid. En nu bevind ik me ineens in een blinkend Hollands koopjesdorp vol vrij toegankelijke winkels die uitpuilen van de luxe merkartikelen. En aan al die prachtige spullen mag ik vrijelijk zitten, ja zelfs de coole kledingstukken mag ik in ruime, glanzend bespiegelde kleedhokjes passen. En als ze te duur zijn - alles is voor mij te duur -, hang ik al dat moois gewoon weer keurig terug. Althans dat is de bedoeling, want hier ging het zojuist fout met me. Maar misschien ging het al fout toen ik vertrok uit Niger, Mali, Somalië of Eritrea. Ach, was ik maar weer thuis. Inshallah, bij de stoffige verveling, de magere geiten en de zoemende vliegen.