Cactus

Indianen zijn een mooi en nobel volk. Met dank aan de talrijke spannende Hollywood-Westerns en (strip)boeken heb ik altijd veel op gehad met de roodhuiden. De termen ‘indianen’ en ‘roodhuiden’ slik ik direct weer in want native American is tegenwoordig de enig correcte term, dus daar dient men zich braafjes aan te houden.
Ik vraag me trouwens af of de romantische Westerncultus nog wel leeft, want ik zie geen kind meer cowboytje & natief Amerikaantje spelen. Mijn vriendjes en ik waren daarentegen vroeger verslaafd aan het spelletje. Geweren, revolvers, pijlen en bogen, werpmessen, lasso’s, niets was ons te gek. De enige die ontbraken waren de Appaloosa's waarop wij zo graag door het Haagse Zuiderpark hadden willen galopperen.
Mijn favoriete indianenverhaal betreft hun pijnbestrijding. Stel dat een of ander opperhoofd tijdens de buffeljacht van zijn, wegens een ratelslang, steigerende pony mieterde waardoor hij op een manshoge cactus klapte en ten slotte zijn knie verbrijzelde tegen een puntige rots. Men kan gevoeglijk aannemen dat de sachem na dit voorval verging van de pijn. Maar geen nood. Zijn dapperen kwamen hun creperende chief snel te hulp. Ze hielden hem dan in bedwang waarna ze met een pijlpunt zijn tong doorboorden (of een ander gevoelig plekje). Dat klinkt bizar, maar die geperforeerde tong zorgde er wel voor dat het opperhoofd nu minder pijn leek te voelen aan zijn verbrijzelde knie en de cactusnaalden. Een kwestie van afleiding dus. Ja, die native Americans wisten wel raad met de stijgende zorgkosten.