Volgens de algemene opinie waren de jaren vijftig van de vorige
eeuw in Nederland nogal saai en grijs. Het betrof een periode van eenvoud en
noeste arbeid. Voor frivoliteiten was nog weinig ruimte. Dat gold ook voor de
leerkrachten van mijn lagere school. Op eentje na: juffrouw Amorison, zij zal toen pakweg 35 zijn geweest. In tegenstelling tot haar muisgrijs ogende collega’s,
was juf Amorison een kleurrijk plaatje. Met haar struise, edoch goed geproportioneerd
figuur, was ze van top tot teen glamour. Altijd hooggehakt, strakke
mantelpakjes die haar zandloperfiguur fraai accentueerden, het gezicht
on-Nederlands opgemaakt met steevast kersenrode (volle) lippen, het haar vaak
in een elegante Grace Kelly-rol, was ze voor ons kinderen een filmster. En dan was er nog haar prachtige achternaam die je meevoerde naar golvende velden vol bloeiende lavendel en
hoogzwangere wijnranken; naar warme zonsondergangen begeleid door zacht gitaargetokkel; naar autoritten langs de
Côte d’Azur in een vintage
cabrio.
Ik heb juf Amorison onlangs gegoogeld waarna ik bij een
nicht van haar uitkwam. Deze nicht mailde me dat haar tante niet meer
leefde, maar wel oud was geworden. En dat mijn kinderbeeld van een optisch zeer
goed verzorgde, modieus elegante vrouw tot op zeer hoge leeftijd in stand is gebleven. Wel
had ze de laatste jaren haar hoge pumps verruild voor comfortabeler schoeisel.
Als bijzonderheid las ik dat ze graag dierentuinen in binnen- en buitenland bezocht. Ach ja, wanneer je beroepsmatig veel met kinderen omgaat, is het niet zo vreemd dat je uiteindelijk een dierenmens wordt. Oh, was ik maar haar labrador! Dan zou ik met wapperend oren op de bijrijdersstoel zitten terwijl we in een
vintage cabrio gelukzalig langs de
Côte d’Azur toerden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten