Krankjorum

Het is behoorlijk schrikken wanneer ik zie hoe een grote vormeloze zwarte lap textiel op me af komt fladderen. Het Spook van de Opera, giert het angstig door me heen. Maar dichterbij gekomen zie ik dat er een mens in zit. Middenin die zwarte explosie ontwaar ik een rood, bezweet gezichtje van een jonge vrouw. Ze is aan het joggen in een wild wapperende chador. Nog dichterbij gekomen zie ik nu dat ze in haar rechterhand een smartphone vasthoudt, en dat ze niet alleen rood is aangelopen van de inspanning en warmte (vanwege al dat textiel), maar dat ze ook een heuse Hollandse sproetenkop heeft.

Ik denk: hoe krankjorum wil je het hebben. Een jonge vrouw kleedt zich volgens de potsierlijke richtlijnen van een 7de eeuwse lefgozer uit Mekka, om vervolgens met 21ste eeuwse, westerse technologie in haar rechterknuist in een polderstad te gaan joggen. En dan betreft het ook nog 'ns een romige Hollandse boerentrien die haar heil denkt te vinden in een woestijnmythe ontsproten uit het vroeg-Middeleeuwse brein van een vechtjas slash vrouwenverslinder. Nogmaals: krankjorum.

Maar al mijmerend voel ik ook enige waardering voor het meiske ontluiken. Ze toont immers lef door op zo’n opvallende wijze rond te fladderen, want ze weet dondersgoed dat iedereen die haar zo in die zwarte wigwam ziet joggen, haar terstond voor gek verklaart. Gek, ja dat is ze zeker, maar lef heeft ze ook. 

Ik hoop vurig dat ik dezelfde hoeveelheid lef heb als straks, over enige jaren, onze samenleving drastisch is veranderd. Die samenleving is immers steeds meer naar deze rennende moslima toegekeerd. Ja, ze heeft de wind mee. Ze wordt niet alleen gedoogd, ze wordt meer en meer begrepen en gerespecteerd. Wie daar hardop iets van durft te vinden wordt afgeserveerd. Zo zag ik onlangs hoe twee rechts-populistische Kamerleden door de overige partijen straal genegeerd werden toen ze de nieuw geïnstalleerde regering vroegen naar eventuele maatregelen inzake de toenemende invloed die de islam op de Nederlandse samenleving uitoefent. Een serieuze reactie kregen ze niet. Het is duidelijk, deze twee politici roeien tegen de stroom in en gaan het niet redden. Het resultaat is een breed gedragen politiek correcte koers die ervoor zorgt dat straks niemand meer vreemd opkijkt van zwarte lappen textiel in het Hollandse straatbeeld. Ik hoop dat ik dan net zo veel lef heb als dat joggende meisje, in dié zin dat ik er dan nog steeds voor uit durf te komen hoe krankjorum ze is.