Vorige maand kocht ik een winterjas. Een stoer ding in army look,
inclusief epauletten. Epauletten, wat een schitterend woord! Epaulette, epaulettes, epauletten,
het jubelt de hele dag door mijn kop, zo mooi. Behalve dat het mooi klinkt,
staan ze mij ook verdomd goed. Bij een ouder en door het leven gebutst persoon, gaan de schouders immers steeds meer hangen. Maar door die stoere epauletten op de uithoeken van mijn torso lijk
ik ineens geblokter, manhaftiger. Ogenschijnlijk kan ik de wereld weer aan. Dat was ook de oorspronkelijke functie van epauletten. Ooit
waren ze door krijgslieden bedacht als schouderbescherming om op het slagveld sabelhouwen te
weerstaan. Later kregen ze een optische functie: strijders zagen erdoor imposanter en afschrikwekkender uit. Of dat nog steeds geldt weet ik niet, maar in
het modebeeld zijn ze niet weg te denken. Ik draag mijn nieuwe jas plus epauletten dan ook met
verve. Het liefst prik ik er nog een paar eretekens op. Maar hoe verdien ik die? Aanmelden bij het leger, de fanfare, de carnavalsvereniging of als portier bij een chique
hotel? Helaas ben ik daar niet (meer) geschikt voor. Hier past dus enige nederigheid, en een stel hangende schouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten