Reikhalzend

AAAAAAIIIWWWAAAHHHIIIAAAGGGHEEEAAAIIIPLOF, dat hoor je vaak in speelfilms als iemand van grote hoogte naar beneden valt. Meestal betreft het een schurk die, na een spectaculaire knokpartij op een hoge dakrand, het moet afleggen tegen de held, waarop de schurk omlaag mietert. Maar als de held naar beneden lazert, gilt hij nooit. Bovendien wordt zijn val altijd gebroken door een donzige conifeer, zonneluifel, stapel kartonnen dozen, trampoline of zwembad. Maar oké, daar ben je held voor.

Ik ben schurk noch held, daarom vraag ik me ernstig af of ik zou gillen als ik bijvoorbeeld van de Twin Towers naar beneden stortte. Kan me goed voorstellen dat ik zou blèren – iets met doodsangst. Aan de andere kant is het best mogelijk dat je verwonderd om je heen kijkt, of zelfs dat je mateloos geïnspireerd raakt door de vrije beweging door het luchtruim. Wat daarbij wellicht ook helpt is het kortstondige, maar vreugdevolle benul dat je naderende dood sneller en pijnlozer is dan van de velen die 'gewoon' vanwege ouderdom of een ellendige kwaal in hun bedje creperen tot hun laatste snik. Bovendien kun je nog altijd reikhalzend uitkijken naar een zwembad of trampoline.