Publiciteitsgeil

Jarenlang gingen we gebukt onder Klaas Wilting. De man was politiewoordvoerder en kwam in die functie geregeld met zijn hoofd op de treurbuis alwaar hij zijn gewichtigheid mocht prediken. Die aandacht beviel Wilting bovenmatig. Naast zijn politietaken was hij al gauw deelnemer aan allerlei tv-spelletjes (Waku Waku, Dancing on Ice) en liet hij zich dolgraag fêteren als gearriveerde BN’er. Het ging hem makkelijk af, want als iemand het predicaat 'publiciteitsgeil' verdient, dan was het Klaas Wilting. Eenmaal gepensioneerd, meende hij dat de samenleving hem niet kon missen en dus bood Wilting rap zijn diensten aan bij de lokale Omroep Flevoland, bij de politieke partij PRDV (opgericht door Peter R. de Vries en Jan Nagel), bij de profclub Almere City en, godbetert, bij de twijfelachtige DSB-bank van Dirk Scheringa. Goddank trok hij hiermee minder volle zalen waardoor hij nu een beetje in de vergetelheid begint te raken. Eindelijk.

Maar Wilting heeft een opvolger: Elly Lust, ook al politiewoordvoerder. Lust verscheen, naast haar werkzaamheden als boevenvanger, al snel in allerlei talkshows en spelletjesprogramma’s als Wie is de Mol. In haar laatste format loopt ze mee met politieteams in risicovolle buitenlanden, hopend op sappige confrontaties wat vanzelfsprekend ‘mooie televisie' moet opleveren. Niet dus: Lust blijkt een bespottelijke aandachttrekker en sta-in-de-weg voor haar dienstdoende buitenlandse collega’s.

Ik mag het niet hardop zeggen, maar stiekem hoop ik dat zowel Wilting als Lust al dan niet per ongeluk worden geliquideerd door de Mocro-maffia. En dat een wat minder publiciteitsgeile politiewoordvoerder dit nieuws mag rondtoeteren, urbi et orbi. 

Marskamp Ermelo

Met enige regelmaat denk ik aan de oude Romeinen die ooit in onze contreien bivakkeerden, vooral bij slecht weer. Wat ging er toen in ze om? Die legionairs kwamen uit een hoogontwikkelde, zonnige, Mediterraanse omgeving en werden naar de grauwe, regenachtige en sompige Rijndelta gestuurd om aldaar de noordelijke grenzen van het Romeinse Rijk te bewaken. Ellendig, lijkt me, zeker als je je opdracht op sandalen, met wapperende rokken en harde ijzerwaren aan je lijf moet zien te volbrengen.

Mijn begeleidster en ik pellen al mijmerend onze mandarijntjes op een bankje met uitzicht op een aarden wal die een oud Romeins kampement markeert. We bevinden ons op een groot heideveld oostelijk van Ermelo. Opgravingen en wetenschappelijk onderzoek toonden aan dat hier ongeveer tweeduizend jaar geleden pakweg zesduizend Romeinse soldaten een tijdelijk bivak opsloegen, een zogenaamd marskamp. Waarschijnlijk verbleven ze slechts enkele dagen op deze locatie. Over het waarom van dit kamp tast men in het duister. Het ligt immers zeker twee dagmarsen buiten Romeins territorium (zie het tent-symbool in het lichtgele gebied op de kaart hieronder). Sommige historici vermoeden dat het een verkenningseenheid betrof die het Flevomeer trachtte te bereiken. Anderen denken dat het om een strafexpeditie ging tegen Germaanse stammen. Spannùnd, denk ik, terwijl even verderop een schaapsherder, bijgestaan door twee bordercollies, doodkalm zijn kudde wolbalen managet. Alles op dit heideveld ademt vandaag de dag een vredige rust uit. Ik hoop dat die Romeinse legionairs dat tweeduizend jaar terug ook zo hebben ervaren. En dat ze na jarenlange dienst in deze grauwe uithoek van hun immense rijk, nog lang en gelukkig leefden in zonnig Rome. Wat ik wél zeker weet, is dat onze mandarijntjes heerlijk smaken.

Kakofonie

Een heksenketel is een kookpot waarin een oud gemeen wijf haar toverdrankjes bereidt. Maar het is ook een synoniem voor kakofonie. En juist daarin bevind ik me nu, in een Almeerse sporthal, samen met tientallen voetballende peuters en hun begeleiders. De organiserende club heeft aan het eind van de voetbalcursus een feestje gepland voor het dartelende grut. De koters mogen zich uitleven op hindernisbanen en tijdens andersoortige spelletjes, al dan niet met bal. Een soort apenkooien, zeg maar. Er wordt gejoeld en vrolijk gehupst, maar hier en daar toch ook ouderwets gejankt omdat enkele kleintjes getroost willen worden door mamma of pappa. Heel begrijpelijk dat het sommigen te veel wordt: de spanning, de grote ruimte, massaliteit, groepsdruk of de intimiderende, op weke fontanellen bonkende beat uit de torenhoge geluidsboxen waarvan de organisatie meende dat dat voor ‘extra sfeer’ zou zorgen – niet dus. Als bejaarde word ik er horendol van, maar goed, het draait nu even niet om mij maar om deze peuters, in het bijzonder om het welbevinden van die ene: mijn kleinzoon, die ik gespannen volg in de tumultueuze kluwen, opdat het ventje het maar naar zijn zin heeft. Ondanks de kakofonie lijkt dat gelukkig het geval. Maar een uurtje later en weer buiten waar de vogeltjes fluiten, zie ik pas échte pretlichtjes in de ogen het ventje. Logisch, de spanning is eraf en van nature wordt niemand blij van een heksenketel, op een paar ouwe gemene wijven na.

Land van de Rijzende Zon

Misschien moet ik er eens naartoe. Japan is een interessant land, wat alles te maken heeft met de geïsoleerde ligging en daaruit voortvloeiende cultuur en sociale structuur.

Enkele jaren terug verbleef ik korte tijd met enkele projectmensen op een primitief huisje op palen boven zee, midden tussen de locals op een afgelegen eilandje in de Raja Ampat-archipel voor de kust van West-Papua. Op een eilandje verderop was een luxe resort gevestigd bestaand uit watervilla's en een fantastisch restaurant. Een dure hotspot voor duikliefhebbers waar gasten met een watervliegtuig werden ingevlogen - ik bedoel maar. Toen ons wankele motorbootje daar eens aanmeerde omdat mijn reisgenoten er iets projectmatigs moesten doen, nam ik plaats op een comfortabele rotan fauteuil in de riante lounge van het resort. Doelloos keek ik in 't rond, een kunst die ik redelijk goed beheers, al zeg ik het zelf. Ineens liep een Aziatische toerist van middelbare leeftijd voorbij. Hij was gekleed in een perfect gestreken zomerpantalon en dito vrijetijdsoverhemd. De onberispelijke man keek naar mij (een ietwat verfomfaaide, seniore westerling) en verdween achter een muurtje. Maar één tel later kwam hij terug, keek mij opnieuw aan - nu verontschuldigend en met een ingetogen oosterse smile - en maakte een diepe, diepe buiging. Ik zwaaide joviaal terug. Daarna verdween hij weer uit zicht, nu voorgoed. Ik dacht na en ineens wist ik het: de man had Japanse gelaatstrekken en in het Land van de Rijzende Zon groet je een ouder persoon uiterst beleefd, zelfs als die er enigszins vervuild en op blote kakkies als een zoutzak bij hangt. Gezien dit luxe resort was de man misschien een CEO, medisch specialist, beroemd concertpianist of wie weet de grote auteur Murakami (sorry, Japanners lijken nogal op elkaar), maar dan toch zijn beleefde buiging voor een oudere sloeber die zich een lang verblijf in deze luxe nooit zou kunnen veroorloven. Wat mooi, dacht ik. Ik hield gelijk van de man, van zijn omgangsvormen, van zijn rijke cultuur, van zijn prachtige land. Dus toch zin één?

Zwarte gaten

Tv-series volg ik zelden. Er is echter één uitzondering, The Big Bang Theory. De meeste afleveringen heb ik al tig keer gezien (de serie wordt eindeloos herhaald), maar vervelen doen ze nog niet. Sterker: ze hebben op mij hetzelfde effect als feeërieke sterretjes op een druilerige oudejaarsavond. De karakters zijn stuk voor stuk sympathiek, de dialogen sterk en het geheel komt lichtvoetig en sprankelend over.

Voor wie TBBT niet kent: het draait in beginsel om een groepje jonge wetenschappers en een dom blondje. De nerds weten hartstikke veel, maar zijn sociaal en praktisch nogal beperkt. Het domme blondje, op wie ik stilletjes verliefd ben, is het tegenovergestelde. Vanzelfsprekend zorgt dit voor een hoop gedoe. En bij mij voor een half uurtje lichtheid.

Het aardige is ook dat er in de serie dikwijls gastoptredens zijn. Bekendste gast is Stephen Hawking, de grote natuurwetenschapper, beroemd om zijn zwarte gaten-theorie. Hawking speelde zichzelf in de serie. ‘Speelde’ omdat hij, reeds decennialang (!) aan ALS lijdend, gisteren stierf op 76-jarige leeftijd. En nu maar hopen dat de cast van TBBT niet in een zwart gat duikelt, want dan vrees ik te worden meegezogen.

De vaste bezetting van TBBT met in hun midden Stephen Hawking.
De beroemde wetenschapper, immer communicerend via een spraakcomputer,
 was een graag geziene gastspeler. Zie DEZE LINK voor een seriefragment.

Onwelriekend

Eer de scheet ontsnapt, wordt hij reeds voorbeschouwd. Maar na de gasontsnapping gaat het pas goed los. Jawel, we communiceren elkaar tegenwoordig compleet suf, over elke scheet. Dat wil echter geenszins zeggen dat het vroeger, met minder snelle communicatie, beter gesteld was. Een treurig staaltje was de Slag bij New Orleans tussen de Engelsen en de voor onafhankelijkheid strijdende Amerikanen. Het was de laatste veldslag van een drie jaar durende oorlog en vond plaats op 8 januari 1815. De Engelse marine had 5000 soldaten aan land gebracht vlakbij de monding van de Mississippi met de bedoeling de Amerikaanse stellingen nabij New Orleans in te nemen. Dat mislukte, de Engelsen werd neergemaaid door kanon- en musketvuur. 2000 'roodjassen' verloren tijdens die frontale bestorming het leven. De Amerikanen verloren slechts 314 man. Maar het wrange was dat deze veldslag in vredestijd plaatsvond. Ruim twee weken daarvoor, op 24 december 1814, was namelijk de Vrede van Gent getekend tussen Engelsen en Amerikanen. Maar vanwege de trage communicatie (nieuws verspreidde zich per schip of paard) had dit bericht de Engelse troepen in Amerika nog niet bereikt. Een totaal onnodige veldslag dus. Door dit alles weet ik eigenlijk niet wat erger is: de trage communicatie van toen of het snelle getjilp over elke scheet van tegenwoordig? Het eerste zorgde destijds, bij de slag bij New Orleans, voor onnodig bloedvergieten. Het tweede zorgt anno nu voor een ronduit onwelriekende samenleving.

Slag bij New Orleans, op 8 januari 1815: een geheel overbodige veldslag omdat twee weken eerder de vrede was getekend. De Engelse troepen werden geleid door Generaal-majoor Pakenham, die tijdens de stormloop sneuvelde. De Amerikanen werden aangevoerd door generaal Andrew Jackson, die hiermee de nodige faam verwierf. Jackson zou later zelfs de 7e president van Amerika worden.
De Battle of New Orleans is bij velen vooral bekend door de song van Johnny Horton, beluister DEZE LINK. Later zouden de Les Humphries Singers met een coverversie (getiteld 'Mexico') zelfs een grote hit scoren. 

Tissue

Op een mooie maandag wandelde ik door het buitengebied van de Oostvaardersplassen. Behalve vijf (hongerende?) edelherten en een rietgors spotte ik niets of niemand. Tot ik ver voor me een vrouwmens een plasje zag plegen langs het zandpad. Ach gossie wat kwetsbaar, denk ik dan. Ze waande zich onbespied, wellicht verblind door het felle tegenlicht. Gelukkig was ze klaar toen ik dichterbij kwam, want zoiets is altijd gênant voor zowel plasser als passant. Ze kwam nu mijn richting op, heel cool in haar state of the art outdoor outfit inclusief camelkleurig hoedje. Ook was ze behangen met een verrekijker, een indrukwekkende camera plus twee toeters van telelenzen. Een fotograaf dus, een natuurfotograaf nog wel. Tijdens ons kruisen zeiden we vriendelijk gedag.

Toen ik pakweg twintig meter verderop de plek passeerde waar de vrouw haar plas had gedaan, zag ik dat ze er een tissuetje had achtergelaten. Het velletje lag verfrommeld onder een verruigde els die haar katjes breed liet uitwaaieren. In dit mooie diorama was het witte tissuetje gelijk aan een chocoladevlek op de paasjurk van paus Fransiscus. Waarom deze 'natuurliefhebster' haar plasplekje niet netjes achterliet begreep ik niet. Maar misschien lag het wel aan haar vak of hobby. Door telelenzen loeren zorgt voor tunnelzicht. Fotografie en blindheid gaan vaak samen.

Keith Haring

In de eerste klasse was nog één plekje vrij, ergens aan het gangpad. Een tegenvaller, want over het perron lopend naar deze ene coupé had ik gezien dat het elders lekker rustig was in de trein. Maar ja, je hebt er nou eenmaal voor betaald en dan wil je ook gebruik maken van het pluche. Maar ergens wrong het natuurlijk: met een stel kakkers in een ruimte opgepropt zitten terwijl elders in deze intercity veel meer vrije ruimte was. Wij – voornamelijk bovenmodale senioren en zakelijke reizigers – leken zo net een mobiele versie van een gated community in een derdewereldland. The rich lekker op elkaars lip, maar vooral op veilige afstand van the poor. Zo viel me nog een klassenverschilletje op: waar in de tweede klasse iedereen op zijn smartphone tuurt, zit eerste klasse-volk vooral gebogen over mini-laptop, tablet of e-book waarop ze iets zakelijks doen dan wel een romannetje van Dostojeveski lezen. Zo ook mijn buurman. Uit mijn ooghoeken zag ik hoe hij zich - in een strak maatpak gestoken - door een lap Engelse tekst werkte. Soms zuchtte hij, waarna hij verder scrolde. Ik pende omlaag en zag dat hij Keith Haring-sokken droeg. En, ja kijk, dat is nou precies waarom ik graag eerste klasse reis: door een kil knollenland tjoeken maar wél naast een smetteloze zakenman die sokken van Keith Haring draagt. Voor mij mag deze community lekker gated blijven.