Keith Haring

In de eerste klasse was nog één plekje vrij, ergens aan het gangpad. Een tegenvaller, want over het perron lopend naar deze ene coupé had ik gezien dat het elders lekker rustig was in de trein. Maar ja, je hebt er nou eenmaal voor betaald en dan wil je ook gebruik maken van het pluche. Maar ergens wrong het natuurlijk: met een stel kakkers in een ruimte opgepropt zitten terwijl elders in deze intercity veel meer vrije ruimte was. Wij – voornamelijk bovenmodale senioren en zakelijke reizigers – leken zo net een mobiele versie van een gated community in een derdewereldland. The rich lekker op elkaars lip, maar vooral op veilige afstand van the poor. Zo viel me nog een klassenverschilletje op: waar in de tweede klasse iedereen op zijn smartphone tuurt, zit eerste klasse-volk vooral gebogen over mini-laptop, tablet of e-book waarop ze iets zakelijks doen dan wel een romannetje van Dostojeveski lezen. Zo ook mijn buurman. Uit mijn ooghoeken zag ik hoe hij zich - in een strak maatpak gestoken - door een lap Engelse tekst werkte. Soms zuchtte hij, waarna hij verder scrolde. Ik pende omlaag en zag dat hij Keith Haring-sokken droeg. En, ja kijk, dat is nou precies waarom ik graag eerste klasse reis: door een kil knollenland tjoeken maar wél naast een smetteloze zakenman die sokken van Keith Haring draagt. Voor mij mag deze community lekker gated blijven.