Tissue

Op een mooie maandag wandelde ik door het buitengebied van de Oostvaardersplassen. Behalve vijf (hongerende?) edelherten en een rietgors spotte ik niets of niemand. Tot ik ver voor me een vrouwmens een plasje zag plegen langs het zandpad. Ach gossie wat kwetsbaar, denk ik dan. Ze waande zich onbespied, wellicht verblind door het felle tegenlicht. Gelukkig was ze klaar toen ik dichterbij kwam, want zoiets is altijd gênant voor zowel plasser als passant. Ze kwam nu mijn richting op, heel cool in haar state of the art outdoor outfit inclusief camelkleurig hoedje. Ook was ze behangen met een verrekijker, een indrukwekkende camera plus twee toeters van telelenzen. Een fotograaf dus, een natuurfotograaf nog wel. Tijdens ons kruisen zeiden we vriendelijk gedag.

Toen ik pakweg twintig meter verderop de plek passeerde waar de vrouw haar plas had gedaan, zag ik dat ze er een tissuetje had achtergelaten. Het velletje lag verfrommeld onder een verruigde els die haar katjes breed liet uitwaaieren. In dit mooie diorama was het witte tissuetje gelijk aan een chocoladevlek op de paasjurk van paus Fransiscus. Waarom deze 'natuurliefhebster' haar plasplekje niet netjes achterliet begreep ik niet. Maar misschien lag het wel aan haar vak of hobby. Door telelenzen loeren zorgt voor tunnelzicht. Fotografie en blindheid gaan vaak samen.