Kakofonie

Een heksenketel is een kookpot waarin een oud gemeen wijf haar toverdrankjes bereidt. Maar het is ook een synoniem voor kakofonie. En juist daarin bevind ik me nu, in een Almeerse sporthal, samen met tientallen voetballende peuters en hun begeleiders. De organiserende club heeft aan het eind van de voetbalcursus een feestje gepland voor het dartelende grut. De koters mogen zich uitleven op hindernisbanen en tijdens andersoortige spelletjes, al dan niet met bal. Een soort apenkooien, zeg maar. Er wordt gejoeld en vrolijk gehupst, maar hier en daar toch ook ouderwets gejankt omdat enkele kleintjes getroost willen worden door mamma of pappa. Heel begrijpelijk dat het sommigen te veel wordt: de spanning, de grote ruimte, massaliteit, groepsdruk of de intimiderende, op weke fontanellen bonkende beat uit de torenhoge geluidsboxen waarvan de organisatie meende dat dat voor ‘extra sfeer’ zou zorgen – niet dus. Als bejaarde word ik er horendol van, maar goed, het draait nu even niet om mij maar om deze peuters, in het bijzonder om het welbevinden van die ene: mijn kleinzoon, die ik gespannen volg in de tumultueuze kluwen, opdat het ventje het maar naar zijn zin heeft. Ondanks de kakofonie lijkt dat gelukkig het geval. Maar een uurtje later en weer buiten waar de vogeltjes fluiten, zie ik pas échte pretlichtjes in de ogen het ventje. Logisch, de spanning is eraf en van nature wordt niemand blij van een heksenketel, op een paar ouwe gemene wijven na.