Lewis Hamilton

Van rechts komend wilde ik de kruising oversteken. Een gelijkwaardige kruising, dus had ik voorrang op van links komend verkeer. Maar daar wilde de man in zijn aanstormende zwarte BMW niets van weten. Natuurlijk hou je als fietser ernstig rekening met je kwetsbaarheid, maar soms is het erg verleidelijk om 'je voorrang' uit te testen. En dus fietste ik quasi stoïcijns stug door. Aangezien hij ook voort denderde - en ik niet dood wilde -, kneep ik op het laatste moment keihard in de remmen. Hij schrok zichtbaar van mijn late actie. Maar daarna werd hij woest. Terwijl hij mij voorlangs kruiste wees de man naar zijn voorhoofd en zag ik hoe zijn lippen zich vormden tot een heftige scheldkanonnade. Kortom: hij kende de voorrangsregels niet en in plaats van in woede te ontsteken had hij sorry moeten zeggen.

En nu ga ik iets schrijven wat van velen niet mag, namelijk dat het een zwarte jongeman betrof. Toch doe ik dat want in mijn beleving gedragen zwarte jongemannen zich vaak maar matig in het verkeer. Ik vind ze bijvoorbeeld nog beroerder sturen dan veel witte oude vrouwen. (Altijd fijn, zo’n dubbele kat.) De grote vraag is waarom zwarte jongemannen vaak zo 'bijzonder presteren' achter het stuur. Waarom parkeren ze zo nonchalant? Waarom dat macho scheuren of juist irritant langzaam cruisen? Voor dat laatste heb ik wel een paar verklaringen: druk praten en lachen met medepassagiers, met een plastic bakje op schoot bakabana snacken, wegdromen van dikke reten of hardop meezingen met r&b, hiphop dan wel moddafokkingniggahbitching-rap. Een cultureel dingetje dus. Met stuurtalent heeft het niets te maken, dat bewijst Lewis Hamilton, de wereldkampioen der autocoureurs. Maar feit is dat zwarte jongemannen een zekere losheid bezitten, wat je helaas terugziet op de openbare weg. Op de dansvloer en in de muziekscene zijn het echter juist weer geweldige uitblinkers. Of mag je dat soms ook niet zeggen?

Hartdokter

In de Hema wachtend in een rijtje voor de kassa, vang ik een gesprek op tussen twee oude meisjes. De ene lijkt een verwelkte barbie, de andere draagt een eidooierkleurige muts. Ze praten over het failliete ziekenhuis in onze stad.

Barbie: ‘En nou kan ik misschien op zoek naar een nieuwe cardioloog. Mooi klaar mee.’

Ei: ‘Ja, wat een toestand hè. Waar vind je die zo gauw? Harderwijk, Almere, Zwolle?

Barbie: ‘Weet jij ‘t, weet ik ‘t. Zo jammer, dokter [...] was nou net zo’n fijne, begripvolle man. Best jong en dan ook nog een echte knapperd…, hihihi.

Ei: ‘O jee, dan is dat extra zuur…, hihihi.

Barbie, klaar met giechelen: ‘We staan de laatste tijd wel erg in de picture, hè.

Ei: ‘Hoezo?’

Barbie: ‘Nou, dat met die herten die dood moeten. En dat gedoe met dat vliegveld. En nu weer het ziekenhuis. Nooit iets positiefs.’

Ei: ‘Ach la’gaan. Mensen maken zich overal zo druk om tegenwoordig, overal is wat.’

Barbie: ‘O ja hoor. Ik kan er ook om lachen, hoor. Maar als ik mijn hartdokter kwijt raak dan zou ik het toch wel heel erg jammer vinden. T’is zo’n schatje.’
Bij de kassa aangekomen, rekent de bejaarde barbie twee rompertjes af. Naast verliefd hartpatiënt lijkt ze me ook best een lieve oma.

Chat

Qua intelligentie acht ik mezelf ergens halverwege een bonobo en Einstein. Toen plotseling mijn laptop zich nukkig gedroeg, gokte ik toch maar op Einstein; misschien kon ik het zelf wel oplossen alvorens een professional in te schakelen. Aldus startte ik een chatsessie met de serviceafdeling van Asus.

‘Goedemorgen, met Tom. Wat kan ik voor u doen?’ las ik in het chatvenster.

Ik tikte mijn probleem in waarna Tom mij een type- en codenummer vroeg. Met bonkend hart voerde ik ze in. ‘Een ogenblikje s.v.p.’, tikte Tom om kort daarop weer terug te komen met de mededeling dat ik twee drivers moest installeren. Ten eerste betrof het https://dlcdnets.asus.com/ pub/ASUS/nb/Apps  _forWin10/ATKPackage /ATKPackage _Win10_VER100060.zip_  ga=2.197315695. 172949713. 1541408600. Driver nummero twee had een code die nog dreigender was dan de eerste. Toen ik na enige seconden was bekomen van deze info, stelde ik ietwat beschaamd de vraag hoe dit te doen. Tom tikte supersnel: ‘dat kunt u uitpakken met Winzip/Winrar en dan installeren met de setup/exe-toepassing.’ Daarop bedankte ik Tom, klapte mijn laptop dicht en ging met opgetrokken benen op de bank liggen. Ik verlangde erg naar een warme hand op mijn schouder en zachte ogen vol van medeleven. Naar een bonobo. 

Sylvana Simons

Vrijwel heel weldenkend Nederland heeft er vroeg of laat vrede mee dat Zwarte Piet plaats maakt voor een andere olijkerd. Geen probleem, beseffen we onderhuids, want tradities evolueren nu eenmaal mee met hun tijd. En de kleintjes, voor wie dit feest bedoeld is, maakt het al helemaal geen bal uit wie met pepernoten smijt. Maar juist door het wilde geraas van Sylvana Simons en haar makkers, zetten heel veel redelijke en gematigde Nederlanders nu ferm de hakken in het zand, opdat het meest irritante mens ten westen van Oberhausen maar niet haar zin krijgt. Wat zij met haar snedige optredens dus eigenlijk bereikt, is verharding van het debat en stagnatie van een vloeiende overgang van Zwarte Piet naar een anders gekleurde sidekick. En nu komt het: ik denk dat ze dat met opzet doet. Want wat moet Sylvana Simons als de pietenkwestie van tafel is? Op welk discriminatoir onderwerp kan ze zich dan nog storten? Oké, van de politiek en het lezingencircuit kun je aardig rondkomen. Maar daarvoor moet je wel een beetje in beeld blijven, maakt niet uit waarmee - zie Emile Ratelband. Daarom durf ik het wel aan: Sylvana Simons is heimelijk in haar nopjes met het zwarte van Piet.

FOMO

Honderd jaar geleden werd het stil aan het westfront, de kanonnen zwegen. De Eerste Wereldoorlog was voorbij, mijn favoriete oorlog, ofschoon dat nogal ziek klinkt. Misschien moet ik zeggen: de meest interessante oorlog. Interessant omdat men destijds gewoon zín had in oorlog, niets meer of minder. Ouderen, jongeren, mannen en vrouwen, heel Europa danste die mooie zomer van 1914 de horlepiep met de nationale glorie in het vooruitzicht. Zij toonden hiermee hoe opportunistisch, maar vooral grenzeloos romantisch en naïef ze waren. Afijn, in 1918 was de horlepiep gesmoord in de bloeddoorlopen modder.

Het einde van WO1 vond plaats op 11 november, dezelfde dag dat kinderen Sint Maarten vieren. 's Avonds na zessen komen ze altijd weer vrolijk zingend langs met hun lampionnen, verlangend naar snoep. Heel lief allemaal. Maar die zingende kids zijn soms niet eens zo heel veel jonger dan de knaapjes die zich een eeuw geleden vrijwillig aanmelden om mee te vechten in de Grote Oorlog. Toen deden sommige jongens, amper 16 of 17 jaar oud, zich ouder voor om maar niet afgewezen te worden als soldaat. Andere knullen hoopten vurig dat de oorlog niet voorbij zou zijn voordat ze de vereiste leeftijd (18) hadden bereikt. Tieners waren het nog die toen niets van het vuurwerk aan het front wilden missen. Fear of missing out (FOMO) heet dat anno nu. Als ik om me heen kijk zie ik dat die angst nog overal regeert. 

Soja

Van enige afstand keek ik naar een buizerd. Hij zat midden in een weiland aan iets te plukken. Een muis of zo. De roofvogel was bezig van twee dieren één te maken. Dat doe ik ook vaak, eigenlijk mijn hele leven al, vrijwel dagelijks. Vlees eten is eigenlijk niets anders dan van twee dieren één maken. Het ene dier is de sjaak, het andere teert erop.

Als vleeseter val ik in de laatste categorie, maar dat is rap aan het veranderen. Niet zozeer uit aversie tegen vlees, des te meer tegen de gruwelijke industrie die dat vlees fokt en aan de man brengt. Om die reden hang ik dan ook bij Albert Heijn steeds vaker boven de vleesvervangers. Zo probeerde ik gisteren ‘Oosterse wokblokjes’ op basis van soja- en tarwe-eiwit. Smaakte me prima. Een en ander sterkt me in de gedachte dat van twee dieren één maken een beetje een achterhaald concept is. Althans voor onze soort, die intelligent genoeg blijkt om alternatieven te verzinnen. De buizerd in het weiland heeft echter geen andere keus. Hem treft geen blaam, want hij is onbekend met welke industrie dan ook. En de muis? Die leefde tot zijn laatste piep in vrijheid. Kun je van het dier op ons bord meestal niet zeggen.