Sylvana Simons

Vrijwel heel weldenkend Nederland heeft er vroeg of laat vrede mee dat Zwarte Piet plaats maakt voor een andere olijkerd. Geen probleem, beseffen we onderhuids, want tradities evolueren nu eenmaal mee met hun tijd. En de kleintjes, voor wie dit feest bedoeld is, maakt het al helemaal geen bal uit wie met pepernoten smijt. Maar juist door het wilde geraas van Sylvana Simons en haar makkers, zetten heel veel redelijke en gematigde Nederlanders nu ferm de hakken in het zand, opdat het meest irritante mens ten westen van Oberhausen maar niet haar zin krijgt. Wat zij met haar snedige optredens dus eigenlijk bereikt, is verharding van het debat en stagnatie van een vloeiende overgang van Zwarte Piet naar een anders gekleurde sidekick. En nu komt het: ik denk dat ze dat met opzet doet. Want wat moet Sylvana Simons als de pietenkwestie van tafel is? Op welk discriminatoir onderwerp kan ze zich dan nog storten? Oké, van de politiek en het lezingencircuit kun je aardig rondkomen. Maar daarvoor moet je wel een beetje in beeld blijven, maakt niet uit waarmee - zie Emile Ratelband. Daarom durf ik het wel aan: Sylvana Simons is heimelijk in haar nopjes met het zwarte van Piet.