Lewis Hamilton

Van rechts komend wilde ik de kruising oversteken. Een gelijkwaardige kruising, dus had ik voorrang op van links komend verkeer. Maar daar wilde de man in zijn aanstormende zwarte BMW niets van weten. Natuurlijk hou je als fietser ernstig rekening met je kwetsbaarheid, maar soms is het erg verleidelijk om 'je voorrang' uit te testen. En dus fietste ik quasi stoïcijns stug door. Aangezien hij ook voort denderde - en ik niet dood wilde -, kneep ik op het laatste moment keihard in de remmen. Hij schrok zichtbaar van mijn late actie. Maar daarna werd hij woest. Terwijl hij mij voorlangs kruiste wees de man naar zijn voorhoofd en zag ik hoe zijn lippen zich vormden tot een heftige scheldkanonnade. Kortom: hij kende de voorrangsregels niet en in plaats van in woede te ontsteken had hij sorry moeten zeggen.

En nu ga ik iets schrijven wat van velen niet mag, namelijk dat het een zwarte jongeman betrof. Toch doe ik dat want in mijn beleving gedragen zwarte jongemannen zich vaak maar matig in het verkeer. Ik vind ze bijvoorbeeld nog beroerder sturen dan veel witte oude vrouwen. (Altijd fijn, zo’n dubbele kat.) De grote vraag is waarom zwarte jongemannen vaak zo 'bijzonder presteren' achter het stuur. Waarom parkeren ze zo nonchalant? Waarom dat macho scheuren of juist irritant langzaam cruisen? Voor dat laatste heb ik wel een paar verklaringen: druk praten en lachen met medepassagiers, met een plastic bakje op schoot bakabana snacken, wegdromen van dikke reten of hardop meezingen met r&b, hiphop dan wel moddafokkingniggahbitching-rap. Een cultureel dingetje dus. Met stuurtalent heeft het niets te maken, dat bewijst Lewis Hamilton, de wereldkampioen der autocoureurs. Maar feit is dat zwarte jongemannen een zekere losheid bezitten, wat je helaas terugziet op de openbare weg. Op de dansvloer en in de muziekscene zijn het echter juist weer geweldige uitblinkers. Of mag je dat soms ook niet zeggen?