FOMO

Honderd jaar geleden werd het stil aan het westfront, de kanonnen zwegen. De Eerste Wereldoorlog was voorbij, mijn favoriete oorlog, ofschoon dat nogal ziek klinkt. Misschien moet ik zeggen: de meest interessante oorlog. Interessant omdat men destijds gewoon zín had in oorlog, niets meer of minder. Ouderen, jongeren, mannen en vrouwen, heel Europa danste die mooie zomer van 1914 de horlepiep met de nationale glorie in het vooruitzicht. Zij toonden hiermee hoe opportunistisch, maar vooral grenzeloos romantisch en naïef ze waren. Afijn, in 1918 was de horlepiep gesmoord in de bloeddoorlopen modder.

Het einde van WO1 vond plaats op 11 november, dezelfde dag dat kinderen Sint Maarten vieren. 's Avonds na zessen komen ze altijd weer vrolijk zingend langs met hun lampionnen, verlangend naar snoep. Heel lief allemaal. Maar die zingende kids zijn soms niet eens zo heel veel jonger dan de knaapjes die zich een eeuw geleden vrijwillig aanmelden om mee te vechten in de Grote Oorlog. Toen deden sommige jongens, amper 16 of 17 jaar oud, zich ouder voor om maar niet afgewezen te worden als soldaat. Andere knullen hoopten vurig dat de oorlog niet voorbij zou zijn voordat ze de vereiste leeftijd (18) hadden bereikt. Tieners waren het nog die toen niets van het vuurwerk aan het front wilden missen. Fear of missing out (FOMO) heet dat anno nu. Als ik om me heen kijk zie ik dat die angst nog overal regeert.