Hartdokter

In de Hema wachtend in een rijtje voor de kassa, vang ik een gesprek op tussen twee oude meisjes. De ene lijkt een verwelkte barbie, de andere draagt een eidooierkleurige muts. Ze praten over het failliete ziekenhuis in onze stad.

Barbie: ‘En nou kan ik misschien op zoek naar een nieuwe cardioloog. Mooi klaar mee.’

Ei: ‘Ja, wat een toestand hè. Waar vind je die zo gauw? Harderwijk, Almere, Zwolle?

Barbie: ‘Weet jij ‘t, weet ik ‘t. Zo jammer, dokter [...] was nou net zo’n fijne, begripvolle man. Best jong en dan ook nog een echte knapperd…, hihihi.

Ei: ‘O jee, dan is dat extra zuur…, hihihi.

Barbie, klaar met giechelen: ‘We staan de laatste tijd wel erg in de picture, hè.

Ei: ‘Hoezo?’

Barbie: ‘Nou, dat met die herten die dood moeten. En dat gedoe met dat vliegveld. En nu weer het ziekenhuis. Nooit iets positiefs.’

Ei: ‘Ach la’gaan. Mensen maken zich overal zo druk om tegenwoordig, overal is wat.’

Barbie: ‘O ja hoor. Ik kan er ook om lachen, hoor. Maar als ik mijn hartdokter kwijt raak dan zou ik het toch wel heel erg jammer vinden. T’is zo’n schatje.’
Bij de kassa aangekomen, rekent de bejaarde barbie twee rompertjes af. Naast verliefd hartpatiënt lijkt ze me ook best een lieve oma.